My plitty plitty dressy =D

Pictures =DDD

Prettige Sinterkerst en een gelukkig nieuwjaar!

Toen Sinterklaas het land weer uitvoer met zijn mooie stoomboot zoals hij elk jaar weer doet na vijf december, zetten veel mensen de kerstboom alweer in de kamer. Maar wij niet. Wij, de BogermanBende (Oftewel de BB) -Zo heb ik ons net gedoopt- moesten nog Sinterklaas vieren. De reden: WIE WIL NOU NIET SURPRISES MAKEN EN SINGSTAR DOEN EN TROEP. De echte reden: We hadden toetsweek in de echte Sinterklaasweek. Hoezo slecht geplant. Mijn verlanglijstje:
1. Fotolijstjes. Daar kun je nooit genoeg van hebben. Ik heb er al teveel die ik niet gebruik, maar dat maakt niet uit x3 En dan niet zo'n eenling fotolijstje, maar zo'n ding die je op de muur kunt hangen ofzo en waar je meerdere foto's in kunt doen. Kennelijk kun je die goedkoop bij de Action halen ofzo x3
2. Een zwarte bloem die ik in mijn haar kan klippen voor bij mijn jurk. WANT HIJ IS MOOOOOOOOOI. Oké. Dat moest ik kwijt.
3. Zo'n poster ding die je bij de Xenos kunt halen. Ze zitten dan in zo'n groot scherm ding en die kun je dan omslaan en dan kun je naar het nummer kijken. Dan kun onder die kast naar rollen met posters kijken en daar staat dan dat nummer op.
4. Cadeautjes op Café House. Oké. Dat slaat nergens op. Die hoeft niet hoor xD
5. Goede cijfers op de toetsweek. Dus leraren omkopen =D
6. Een nieuwe headset. Oh shit. Die is te duur. Er is nog geen manier uitgevonden om iets van 20 euro om te toveren in iets van 5 euro.. Ach ja xD
7. SIERADEN ZIJN ALTIJD LEUK
8. Veel gezelligheid
9. Geen sneeuw. ALSJEBLIEFT GEEN SNEEUW. -Hoe je dat kan regelen.. Geen idee.. Doe je best zou ik zeggen xD)
10. Typex troep. Want witte papiertjes over fouten heenplakken is ook niet de ideale oplossing.
Later toegevoegd:
OH OH OH! Ik was ijskoffie vergeten op het lijstje te zetten. Ik vind de cappucino versie heel lekker :F
Maar goed. We hadden uit enthousiasme al lang van te voren lootjes getrokken, en ik had Djoke. En dat vond ik helemaal niet erg. Omdat ik alles altijd uitstel moest ik zaterdag nog beginnen met mijn surprise. Ik had de cadeautjes wel gekocht. En na wat geruzie met het fotolijstje was ik klaar met het cadeautje en toen had ik ook nog mijn surprise met wat hulp van mijn moeder in elkaar geprutst. Een prachtig fototoestel. -Kuch.-
Zondagochtend kwam Djoke als eerste. -Wanneer niet..- Maar dat was wel gezellig x3 En toen kwamen ook Amarens en Merlyn al heel snel. En wat ga je dan doen? Natuurlijk. Over Anime praten. Veel anime x3 Uiteindelijk kwamen ook Melissa en Elise en moesten we nog wachten op Rosa. Dus wat ga je dan doen: SINGSTAR. Dat was hartstikke leuk. En toen kwam Rosa ook. En begonnen we maar gelijk met de cadeautjes. Dat deden we doormiddel van Kingsgame. Hoewel dat niet echt heel bijzonder ging. Degene die de K had mocht een surprise uitzoeken. De eerste surprise die tevoorschijn kwam was het grote meesterwerk van de dag. Melissa had het gemaakt en het was voor Amarens. Het was een megamooi podium waar de leden van All Time Low opstonden. Het was echt ontzettend mooi! Maar goed. Er waren nog veel meer hele mooie surprises x3 En dat was echt heel leuk. Samen zijn we echt heel erg creatief. Ook kun je van bepaalde surprises een heel ander voorwerp maken. Bijvoorbeeld van een pepernoot een mand voor de hele lieve schattige katjes Diesel en Pip -Hè Melis?- Ik kreeg zoals ik zo graag wilde een mega ijskoffie. En niet een normale: EEN STARBUCKS. Hij was echt heel mooi. En daarin zat een bloem voor in mijn haar zodat mijn kerstgala outfit helemaal af is! Dankje Amarens!
Toen we klaar waren met de surprises gingen we nog singstar doen. En dat was leuk. En uiteindelijk moest iedereen weg. En dat was minder leuk. Maar, het was wel echt heel erg gezellig en we moeten dit volgend jaar zeker nog een keer doen!

Foto's:

Met de surprises =D

Uhm.. Zonder de surprises?

Ons zesjes x3

Oh God. Elise O.o

Let's plet Melissa!

Vergeten doet pijn

Dementie is een rare ziekte. Een pijnlijke ziekte. Een vreemde, pijnlijke, kapotmakende ziekte. Iets waar je niets tegen kunt doen, maar wat toch gebeurd.
Je kunt je dingen niet herinneren. Kunt je mensen niet meer herinneren. Je vergeet je geliefden. Maar zij vergeten jou niet. En dat is nou juist het probleem. Je hebt zelf niets door, je weet eigenlijk niet dat er écht iets mis is, alleen snap je sommige dingen niet meer helemaal. Maar de mensen om je heen, zij weten het allemaal nog wel. Ze weten alles nog van je, ze weten wat voor band ze met je hadden. Wat jullie hebben beleefd. Wat jullie samen hebben gedaan. Voor die mensen is het het allerergste.
Het is verschrikkelijk om te zien hoe iemand waarvan je ontzettend veel houdt, zo aftakeld. Om te zien dat hij zijn eigen vrouw niet meer herkent en aanneemt dat ze is weggelopen omdat ze genoeg van je had, maar dat vind je niet erg want je had er zelf ookal genoeg van. En dan heb je een nieuwe vriendin. Maar wat de mensen eromheen zien, is dat die nieuwe vriendin nog gewoon dezelfde moeder, schoonmoeder en oma is als dat ze altijd al is geweest. Ze is nooit weggelopen. Nooit. Ze zat er nog de hele tijd. Maar door de ogen van de oude man, is dat niet het geval. Ze is een ander persoon. Hoe ziek ben je, als je je eigen vrouw niet herkent? Niet ziet dat het dezelfde is als vroeger? En mensen niet geloofd als ze zeggen dat ze toch écht hun moeder, schoonmoeder en oma is? Als je vrienden van haar wegstuurd, met de zin: Ja, ze is twee weken geleden weggelopen, en niet teruggekomen. Dat is toch in en in triest?
Maar nee. Voor mijn opa niet. Hij heeft niets door. Maar voor de mensen om hem heen des te meer. Ze zien hem veranderen. Een ander karakter krijgen. Hij herhaalt dingen die hij een kwartier geleden al heeft verteld. En je luisterd. Je praat mee. Want je weet dat hij je niet geloofd als je hem tegenspreekt. Dementie is een ziekte die voor de mensen eromheen erger is dan voor degene die het heeft. Zoiemand die zich alles nog wél kan herinneren en wél weet wat er allemaal aan de hand is.
Zoiemand ben ik.

FRANK & SIMONE

TER ERE VAN INTERNATIONALE CAPSLOCK DAY, TOONDEN YAMI EN IK ONZE AFKEER TEGEN HIATUS OP EEN SPECIALE MANIER.

Nynke: 'SIMONE, IK MOET JE WAT VERTELLEN.' 'OH WAT DAN FRANK?' 'IK HEB HIATUS.'
Johanna: "OH NEEE! FRANK!"
Johanna: "WAT ZEI DE DOKTER?"
Johanna: "KUNNEN ZE HET OPEREREN?"
Nynke: 'EN HET IS EEN GESLACHTSZIEKTE. HET SPIJT ME.'
Nynke: 'IK HEB NOG ZO'N DRIE DAGEN TE GAAN.'
Johanna: "MOET IK ME NU OOK LATEN TESTEN, FRANK?"
Nynke: 'HET IS WEL VERSTANDIG, SIMONE.'
Johanna: "NEE FRAAAAANK~ TTATT"
Johanna: "IK WIL NIET DAT JE DOODGAAT FRANK."
Nynke: 'HET SPIJT ME SIMONE, ER IS NIETS AAN TE DOEN.'
Nynke: 'DE DOKTER KAN ME MEDICIJNEN GEVEN, MAAR DAN GAAN MIJN OOGBALLEN EEN VOOR EEN LOSLATEN.'
Johanna: "MAAR DAT IS BETER DAN DOODGAAN FRANK!"
Johanna: "DENK AAN JE KINDEREN FRANK!"
Nynke: 'MAAR SIMONE, DAN KAN IK JE LIEVE EN MOOIE HOOFD NIET MEER ZIEN!'
Nynke: 'EN IK KAN DE KINDEREN NIET MEE RAAK SLAAN!'
Johanna: "DAT GEEFT NIET FRANK, DAT DOE IK DAN WEL VOOR JE!"
Nynke: 'OH DANKJE SIMONE. DAT IS EEN HELE OPLUCHTING.'
Johanna: "EN OVER EEN PAAR JAAR IS MIJN HOOFD TOCH NIET MEER ZO LIEF EN MOOI."
Nynke: 'JE BENT OOK AL 92.'
Johanna: "DAN HOEF IK TEN MINSTE GEEN DUIZENDEN EURO'S UIT TE GEVEN AAN BOTOX"
Johanna: "WANT DAN ZIE JE HET RESULTAAT TOCH NIET."
Nynke: 'DAT KLOPT. MAAR ALS JONGETJE VAN ELF MOET JE WETEN DAT IK ME TOCH NOG ERG TOT JE AANGETROKKEN VOEL.'
Johanna: "DANKJE FRANK. DAT WAARDEER IK. IK ZAL JE OOK ZONDER JE OOGBALLEN NOG EVEN AANTREKKELIJK VINDEN."
Johanna: "IK HOU TOCH MEER VAN BRUINE OGEN."
Nynke: 'DAN MOET IK MAAR EEN AFSPRAAK GAAN MAKEN. DENK JE DAT DE CAVIA MEE MAG?'
Johanna: (Iehl, een jongetje van 11 die een vrouw van 92 mogelijk besmet heeft met een geslachtsziekte? xD)
Johanna: "WAAROM MOET DIE MEE FRANK?"
Nynke: 'IK KAN NIET ZONDER MOENIEPOENIE.'
Johanna: "NOU DAN NEEM JE HEM TOCH MEE FRANK."
Nynke: 'JA. DAT IS DAN WEL VERSTANDIG.'
Johanna: "MAAR FRANK, ZOU ER NIET ZOIETS ZIJN ALS OOGBALINPLANTATEN?"
Nynke: 'JAWEL, MAAR HET PUNT IS DAT UIT DE OOGHOLTES EEN SOORT VAN ZWART SPUL BLIJFT STROMEN ZODAT INPLANTATEN NIET BRUIKBAAR ZIJN.'
Johanna: "MAAR DAT VANGEN WE WEL OP FRANK."

ONZE EERSTE OVERWINNING

JA!
Het was zo ver!
Het was weer vrijdag. (8 oktober om precies te zijn) Vrijdag is volleybalavond. Dus was het volleybaltijd. We moesten volleyballen tegen Wiskey. In Woudsend. En daar gingen we dan dus ook naartoe. We hadden zoals gewoonlijk geen coach, maar ik was aangesteld als 'coach'. De middag van te voren hadden we nog een heel gedoe gehad. Ze zeiden dat Hielke naar een feestje ging terwijl Wian haar vingers had gekneusd. Ik als aanvoerder moest verantwoording vragen aan onze lange man die ieder meisje aan de andere kant van het net doodsbang maakt door zijn blokken: Hielke. Hielke ging gelukkig pas later naar het feestje, dus viel het wel mee. Anders hadden we een boete van vijftig euro moeten dokken O.o Oké. Dat hoefde dus niet. Dus wij gingen naar Woudsend. Speelden in zoals we dat gewoonlijk deden. Ik moest kop of munt zeggen. Ik kreeg munt want het andere mens zei kop. En we hadden geen opslag. Dat was jammer. Een tijdje later begon de wedstrijd. Het begon rampzalig. Het switchen ging helemaal verkeerd en we verknalden alles. Die set hebben we dan ook met 13-25. Dat was jammer. Maar aan het einde van die set ging het al steeds beter. Dus het viel wel mee. De tweede set begon al goed. En we speelden ook goed door. Perfecte aanvallen. Zeer goede blokken. Goed drie keer gespeeld. Dat resulteerde in een uitslag van 25-14! GEWONNEN DUS! EN HOE! We waren allemaal ontzettend vrolijk. Maar we hadden nog eens set te gaan. Een set die zou bepalen of we zouden winnen of niet. -Verliezen klinkt zo depressed..- We waren nog steeds vrolijk en ik kreeg dan ook opslag. (Wat is dat nou weer voor oorzaak-gevolg relatie O.o) We waren nogal druk. En toen het erop leek dat we de laatste set dus ook zouden winnen ging het helemaal mis. Ik stond opeens twee keer achter spelverdeelster te zijn. En dat klopte natuurlijk niet met het switchen. Dat ging dus fout. Maar uiteindelijk haalde we toch nog het laatste punt binnen met een uitslag van 25-18. Onze eerste overwinning van dit seizoen. In de tweede wedstrijd. Wat zou de volgende ons brengen?
De volgende wedstrijd vind plaats op vrijdag 15 november. In Woudsend alweer. We spelen tegen Staveren. Interesse? Come and watch! EN MOEDIG ONS AAN =D

Zwangere Riolen

DIT STUK IS VEEL TE LAAT. MAAR IK DOE HET TOCH NOG!

Lieve dames en heren, we gaan met z'n allen een week terug in de tijd. Wilt u alstublieft uw gordels omhouden en niet gaan rondlopen in deze tijdmachine. Wij wensen u allemaal een prettige reis met Misora Timelines.

Vrijdag 1 oktober
Eindelijk. De dag waar ik al zo ontzettend lang naar had uitgekeken. MIJN VIJFTIENDE VERJAARDAG! De leeftijd waarop je eigenlijk nog niets meer mag dan veertien. Er zijn maar een paar dingen veranderd, onder andere dat je niet meer met korting de dierentuin of het museum of van die andere plaatsen in kunt. En oh ja, een loonsverhoging van misschien vijf cent. Waarom ben je er dan toch zo blij mee? Nou, omdat twee oktober een van de gezelligste dagen van de afgelopen tijd en misschien de komende tijd zou gaan worden. Namelijk: YAMI-CHII EN MIYA-TAN KWAMEEEEEEEEEEEEEN! EN OOK NOG DJOKE EN MERLYN EN ELISE =D Oké. Dat was dus mijn vooruitzicht. Maar dat was voor de twee oktober en het was nog steeds de eerste. Ik had het eerste uur vrij en zou dus rond half acht op gaan staan. Mijn lieve, goudeerlijke en schattige moeder dacht daar anders over. Ze stond om zeven uur 's ochtends met een stapel cadeautjes voor mijn slaapkamer deur. Nadat ze gezongen had en ik de cadeautjes had uitgepakt (Een knalgeel horloge, een trainingspak, een planbord en een fotocamera!) ging ik maar eens douchen en me klaar maken voor school. En de taart klaarzetten die ik mee zou nemen. Toen maakte ik mijn vader wakker en werd ik weer gefeliciteerd en daarna naar school gebracht. Met de taart. Heel belangrijk. De eerste minuten van de eerste schooldag van mijn cariëre als vijftienjarige waren rustig en alleen. Niet erg vond ik, want besprongen worden door een horde gillende meisjes die allemaal: GEFELICITEERD roepen.. Tsja.. Niet zo mijn style. -Het was wel leuk geweest. Onthou dat maar voor volgend jaar- Maar niemand wist dus dat ik jarig was. Dat kwam mede omdat Djoke nog niet op school was. Ik zat bij maatschappijleer toen ze kwam en binnen no-time wist de hele klas, en zowel niet de hele school dat ik jarig was. Dat was eigenlijk wel heel gezellig. Toen de pauze. Ik haalde de taart uit mijn kluisje die er eigenlijk helemaal niet inpaste en dus naar de zijkant was geschoven. Toen gingen we taart eten. Djoke, Amarens, Elise, Merlyn, Melissa en ik. Dat was heel gezellig =D. Daarna hadden we tussenuur, die ik met Melissa doorbracht en waarin ik Djoke liet schrikken. Heel erg. En cola automaten helpen. Nou. Laten we de rest van de saaie schooldag maar skippen. Mijn vader haalde me op en toen we thuis kwamen zaten mijn pake en beppe al te wachten. Dat was na een opmerking van mij over dat er nog geen bezoek was en dat ze dus niet van me hielden. Dat viel dus mee. Na een tijdje kwamen mijn opa en oma ook en gingen we taart eten. Oh ja. Ik had ook nog een kaart gekregen van mijn vader waarin foto's van mijn halfbroertje en halfzusje zaten. Toen ging ik nogal vroeg eten omdat ik die avond nog gewoon moest volleyballen. Daar gingen we toen maar naar toe met z'n allen in de auto en niemand (echt niemand) feliciteerde mij totdat ik dramatisch zei: Sjeetje. Ik voel me wel eenzaam nu jullie allemaal mijn verjaardag zijn vergeten. Nou ja, het ging niet om een feestje vieren maar om volleyballen. Dat gingen we dus ook doen. Het was onze eerste wedstrijd met switchen en de eerste wedstrijd in de B's, dus het ging dramatisch slecht. Echt dramatisch. Maar we deden ons best en we hebben dik verloren. Maar het was wel leuk en zo slecht speelden we eigenlijk ook weer niet. Zij waren gewoon beter. Daarna gingen we weer terug naar huis en ging ik nog even The Voice of Holland kijken -Hou ik van. Hou ik van. Hou ik van.- Ik besloot toen maar lekker vroeg -elf uur- naar bed te gaan zodat ik de volgende dag mooi fit zou zijn. En dat deed ik dus ook.

Zaterdag 2 oktober

Toen ik mijn ogen open deed dacht ik: NOG EEN PAAR UURTJES! Of zoiets. Eigenlijk weet ik niet meer precies wat ik dacht.. Maar goed. Ik ging douchen. Me omkleden. De kamer poetsen. Hyperventileren. Op foto's van Yami en Miya kwijlen. Me bijna van het hotel storten omdat het nog een uur moest duren. En toen ging ik met mijn vader naar de handyman. Inkt halen. Er stond een man die echt ontzettend langzaam zijn geld ging tellen en ik begon me ondertussen steeds meer te ergeren. IK WILDE NAAR HET STATION! Uiteindelijk gingen we dat ook en moesten we even wachten. Ik, elke seconde naar de klok kijken, zag een trein aankomen waarvan ik niet geloofde dat het hem was want hij was twee minuten te vroeg. Het was hem wel. Mijn vader zag ze het eerst. YAMI-CHI EN MIYA-TAN! Het liefst was ik over de rails gesprongen en naar ze toegerend, maar dat kan nou eenmaal niet dus ik wachtte tot ze er waren. Toen gingen we naar huis en daar begonnen we al meteen aan een enthousiast potje twister. Dat houdt in: Yami en Miya deden twister, ik keek toe x3. Daarna begonnen we met Singstar. Loes dacht dat I predict a Riot betekende dat een of andere stonede gast een riool had zwanger gemaakt. Maar helaas, die leuke titel klopte niet. Toen zei mijn moeder dat we naar buiten moesten. Dat deden we niet. Want Loes en Johanna gingen mij een hele hele hele hele hele lieve DVD geven. Die ik heel lief vind. Dus. Heel lief ja. Daarna gingen we toch nog een stukje lopen en dingen afkraken die in dit stukje niet worden uitgewerkt. Toen we terug kwamen zat Djoke al op ons te wachten. We gingen wachten totdat Mer en Lies kwamen. Dat duurde even. Maar toen ze er waren en ik ervoor had gezorgd dat niemand zou sterven van de dorst gingen we weer Twister doen. Elke keer als er iemand viel kreeg ik een cadeautje. En de cadeautjes waren heel erg moooi. Ik ben echt blij met ze allemaal. Én mijn manga collectie is weer uitgebreid met twee manga =D. Oké. Maar daarna kwam er een van de toppunten van de avond. Hét ding wat echt aan te raden is op feestjes. SINGSTAR. Jahaa. We gingen Singstar doen. Gevreesd. Geliefd. Maar nooit gehaat. Want het geeft gewoon té veel lol. We deden om de beurt een liedje. Van Abba tot High School Musical. Van Zwangere Riolen (I predict a Riot in Loes versie) tot Het is een Nacht. Het was geweldig en we hebben weer heel wat zangtalent ontdekt. Maar toen was het tijd om te gaan eten. Anders was het restaurant misschien wel vol en konden we geen plekje meer bemachtigen. Want ja ja, we aten Pizza! En dat rijmt. Haha. We gingen dus pizza eten. En eigenlijk kon niemand hem op, al waren ze wel heel erg lekker! Maar na het pizza eten gingen we weer enthousiast naar huis.. Want.. Er waren natuurlijk nog veel meer liedjes die gezongen moesten worden. En dat deden we dan ook. We hebben echt ontzettend veel liedjes gezongen tot we ons bedachten dat we eigenlijk ook nog King's Game moesten spelen. Dat deden we dan ook nog maar even tussendoor, al heeft dat niet heel erg lang geduurd. Al was het best leuk. Maar ja. Het zingen was toch populairder dus gingen we daar maar mee verder. Het werd inmiddels al later en er moesten alweer bijna mensen naar huis. Dat betekende dus dat we nog veeeel meeeeer liedjes moesten zingen in een nog hoger tempo. En dat was leeeeeuk. Uiteindelijk moest D-chan als eerste weg. Dat was heel jammer natuurlijk. En we gingen daarna nog wel even door, maar Merlyn en Elise werden ook alweer opgehaald. Dus maakten Yami, Miya en ik nog de liedjes af die we nog wilden zingen en gingen toen maar eens naar boven. Om te 'slapen'. Dat deden we dus niet. We gingen nog meer liedjes zingen. Nu in de Japanse style. Daarna gingen we ons toch maar klaar maken om te slapen en een beetje manga lezen, al heeft dat niet lang geduurd. We gingen nog wat kletsen en muziek luisteren, en toen viel Loes in slaap. Johanna en ik praatten nog wat verder over Tegami Bachi en over Twilight. En over martelmethodes. Dat was heel gezellig en ik werd er doodsbang van. Toen ik de muziekinstallatie uit ging zetten -drie kleine computerboksjes, maar dat maakt niet uit- werd mijn been geclaimed door onze schattige Yami. En ik kon dus niet zo veel meer. Toen ik hem weer terug had gingen we maar een poging doen tot slapen. Uiteindelijk sliepen we dus alle drie en waren we op weg naar de volgende dag.

Zondag 3 oktober

Toen we eindelijk een keer met z'n drieën wakker waren gingen we gewoon verder kletsen. Hartstikke gezellig. Toen we op een moment naar beneden gingen kregen we een tosti die ik heel lekker vond. Ondertussen waren we al begonnen met Bakuman kijken. En daarna hebben we ook nog Higashi no Eden gezien. Toen werden we naar boven gestuurd door mijn mama. Want mijn mama wilde op de bank liggen. En wij zaten op de bank. En dat vond ze niet leuk. Dus gingen we naar boven. Toen we boven waren gingen we My Song zingen in de verdeling die Yami-chii had gemaakt en dat was leuk. We gingen ook nog andere liedjes zingen. En lekkere chocorice dingen eten waarvan de verpakking nog steeds in mijn kamer ligt. -Nee, dat heb ik niet opgeruimd. Die komt op mijn ik-vereer-Loes-en-Johanna-altaar net als de make-up remover die Loes had laten liggen. Hm. Wel jammer dat ik die bikini niet meer heb liggen..- Ook gingen we nog schrijven op ons perfecte geweldige geniale alles overtreffende RPG. Loes was aan de beurt en ze ging dan ook zeer enthousiast aan het werk. Ondertussen ging ik onder het bed liggen. En werd ik geplet door zekere mensen die op een zeker bed gingen springen zodat een zeker iemand werd geplet. Ik dus. Nu ik toch onder dat bed lag kon ik net zo goed even Megumi immiteren die ik steeds verwarde met Natsumi terwijl ik Natsumi eigenlijk cooler vind. Loes was even mijn Tohru die ik dus ging bijten. Was erg leuk. Okiagari zijn is geweldig. Toen was het mijn beurt om te schrijven. En dat was zeer bijzonder want het was het vijftigste bericht. En wat is er dan leuker om een voedselgevecht te beschrijven? Nou? Suggesties? Mooi, dacht ik al. Dat was dus een leuk vijftigste bericht. Ondertussen keek ik steeds naar de wekker die onverbiddelijk doortikte en ik werd steeds depressiever omdat ik wist dat ik straks de mensen die mij graag op wilden eten moest verlaten. Eigenlijk verlieten ze mij. Ik ging nergens heen. Maar goed. Toen gingen we maar onze tanden poetsen en ons klaar maken. En we moesten ons haasten naar de auto want we waren nogal laat. Dat deden we dan ook. We haastten ons naar de auto en mijn vader haastte zich als een volleerd formule 1 coureur naar het station in Sneek. Er waren twee zekere magen van twee zekere mensen die op een zekere achterbank zaten die dat niet zo konden waarderen en nogal groen uit de auto kwamen, maar we waren optijd. De trein was er nog niet. Wat groepsknuffels en wat sentimentele gesprekken later kwam het rode enge gevaarte aanrijden en werd ik nog depressiever. Mijn grote liefdes stapten in en ik keek met weemoed -schrijf je dat zo..- toe hoe ze steeds op het knopje bleven drukken om mijn nederige gezicht te kunnen blijven zien. Als soup ben je natuurlijk altijd nederig tegen de mensen die je op willen eten. Toen deed de trein gemeen en ging de deur niet meer open. En het allerergste wat mogelijk was gebeurde. HET GING RIJDEN. Dus ik rende erachteraan, zwaaide, wreef de tranen uit mijn ogen, struikelde bijna, zwaaide met een zakdoekje die ik niet had en barste in snikken uit toen hij niet meer in zicht was. -Dramatische versie.. Zo ging het niet helemaal- Toen ging ik in mijn eentje voor het station staan wachten tot mijn vader me op zou halen. Met chinees. Goed. Dat terzijde. Ik kon terugdenken aan het fantastische weekend dat we hadden gehad.

Hét weekend.

Óns weekend.

Een, twee en drie oktober 2010.

Ik zal ze nooit vergeten.

IK HOU VAN JULLLIEEEEEEEE!

Lisa de Dwergmarmot

Nynke zegt:
Zeg. Hallo! Ben jij dr ook! =D
Loes zegt:
Nee. Lijkt maar zo
Nynke zegt:
Oh jee. Dan moetik snel een nieuwe bril kopen
Loes zegt:
Je ziet dingen die er niet zijn
xD
Nynke zegt:
Ben ik een psychiatrisch geval?
Loes zegt:
Misschien een beetje
Nynke zegt:
Oh jee.
En jij dan?
Ben jij er ook een?
Loes zegt:
Ik?
Neeeeuh
Ik ben een psygopaat
Al 4 jaar
Nynke zegt:
Oh jee.
Loes zegt:
Mijn hobby is 15jarige meisjes martelen
Nynke zegt:
En je TBS heeft niet geholpen bij het verwerken van dat misgevalletje?
Loes zegt:
Nee
Nynke zegt:
Hm. Wat jammer dat ik eigenlijk 34 ben.
Loes zegt:
LOL
Ik spuug mezelf onder door het lachen
Nynke zegt:
Goedzo. Dat moet je niet doen.
Ik dacht dat Truus je dat wel geleerd had.
Loes zegt:
Huh
Jongetjes van 6 begrijpen zo'n taal niet. Mevrouw
Nynke zegt:
Jeweetwel. Truus, de nicht van Gerard die getrouwd is met Bowien die weer iets heeft gehad met Frederick die weer naast Natasha woonde die weer een hond had die Boris heette waarvan bekend is dat die vorig jaar vreemd ging met Lisa, de dwergmarmot.
Die Truus.
Loes zegt:
LOL
Arme dwergmarmot

Misora en aanslag van het gelatinebolletje

Dat klinkt als een filmtitel, maar het is wel echt gebeurd. Laten we een stukje terug gaan in de tijd om dit allemaal te duidelijk te krijgen. Vandaag, eenentwintig september om precies te zijn, hadden we met school een buitendag. Deze was van vorige week naar nu omdat het vorige week dinsdag nogal ECHT HEEL ERG KLOTE weer was. Met deze buitendag, wat we met heel 4VWO deden trouwens, gingen we naar het Slachtehiem. En nee, daar wordt je niet geslacht. Gelukkig. Alhoewel.. Maar goed. Het Slachtehiem is een activiteitenboerderij die tussen Lollum en Arum inligt. Even ter informatie: 23 kilometer fietsen vanaf Sneek. En als ik eerst nog naar Sneek moest fietsen kwam daar nog zo'n tien kilometer bovenop. Dan zou ik in totaal dus 66 kilometer gefietst hebben. Maar dat vertikte ik en ik was niet de enige. Gelukkig deed Djoke lief mee =D. Dus gingen wij rechtstreeks naar Lollum/Arum fietsen. Dus. Wij via Bolsward fietsen. Het eerste stuk moesten we beide alleen fietsen. Het was mistig. En dat was opzich niet zo erg. Het waaide niet hard en het was mooi weer. Maar ik had mijn mooie nieuwe grote paarse Eastpak op mijn rug, en dat ZWEET. Dus. Ik bij Tsjerkwerd mooi mijn jas uitgedaan en gewacht op D-chan. Die kwam niet veel later en we gingen op weg naar het eerste herkenningspunt: Bolsward. Er fietsten wat irritante jochies achter ons die zeiden: Hé, school is nog niet begonnen hoor! Maar helaas voor hun moesten wij in tegenstelling tot hen niet naar school. Maar naar een introductiedag wat niet altijd beter hoeft te zijn dan het eerstgenoemde. Maar goed. Wij dus fietsen. En in discussie raken of ik Djoke wel of niet vertrouw met kaarten bestuderen. Ik ben erachter gekomen dat ik dat wel kan doen <3 We kwamen na een tijdje bij Schettens waar Djoke's tas van de bagage drager viel. Toen kreeg ik de kans om ook mijn vest uit te doen wat ik dan ook graag deed want ik had last van een typisch gevalletje zweetrug. We fietsten vrolijk verder tot we een paddestoel bekeken en daarop stond dat we zo naar Arum moesten. That didn't work out very well. Because we had to go through een weiland zonder goed fietspad. Nou, na heel wat kilometers kwamen we dus eindelijk aan op het Slachthuis. We waren zelfs voor de groep! Dus wij lekker zitten en vieze nep cola drinken en oranjekoek eten. Toen kwam de rest van de groep al aan en zagen we Amarens, Elise, Merlyn en Melissa lopen. Die kwam en naar ons toe terwijl we aangevallen werden door wespen en werd het nog gezelliger =D. Opeens geroep dat we stil moesten zijn en er werd ons uitgelegd wat de bedoeling was. Ook werd ons verteld dat er ergens een wespennest was -Goh, dat was ons nog helemaal niet opgevallen..- en dat degene die het wespennest vond twintig euro kon verdienen. Iedereen natuurlijk totaal enthousiast. Maar uiteindelijk heeft niemand het ding gevonden. Toen gingen we naar de eerste activiteit: Kanoën. Ik zag met Gerda in een kano. En nou ja.. Lang kanoën doet pijn aan je armen en je broek wordt er zo nat van als je het niet goed kunt dus gingen we maar snel weer terug. Met het commentaar van onze geliefde mentor: Jullie zijn niet tot het einde gegaan hè? Dus gingen we nog maar even de andere kant op, met veel stiekeme pauzes die niemand kon zien. Toen we weer een beetje opgedroogd waren en nog meer last kregen van wespen gingen we naar de volgende activiteit. Paintball. Ik verwachtte best veel van Paintball. Ik dacht altijd dat je dan werd beschoten en met allemaal kleurige verspatten in vrolijke kleurtjes op een mooie artistieke overal weer terug zou keren. Het tegendeel was waar. Toen we aankwamen bij de poort van de hel kregen we allemaal een overal. Een donkergroene die veel en veel te groot was. Ook kregen we een helm die van onze hoofden afviel. Maar we waren al lang vrolijk en blij dat we niet meer hoefden te kanoën en dat daar geen wespen waren, dus volgden we de mannetjes onschuldig naar het strijdveld. Daar kwamen we in de Safety Zone. De enige plek waar je 'veilig' was. We moesten allemaal een geweer pakken en de eerste moorzuchtige groene monstertjes vielen er al uit. De verfballetjes. Oftewel: Gelatineballetjes die openknappen en je dan geel of groen of whatever makken. Geen verf dus. Waarom noem je het dan Paintball? Ja, daar kom ik straks op terug. De meneer vertelde ons dat de helm beslist niet af mocht als je niet in de Safety Zone was en daar luisterden we dan maar naar. Na een tijdje gingen we allemaal het slachtveld op. Ik vond het leuk. Eigenlijk best wel.. We gingen achter obstakels staan om balletjes naar mensen te schieten met zo'n 120 kilometer per uur. Dat was best cool. Die helm maakte het ook best serieus. Op een gegeven moment rende ik naar een obstakel waar Liesbeth -Waarvan ik geen idee had dat het Liesbeth was- achter zat. En ging er onschuldig achter zitten. Wat ik niet wist was dat Emma -Van het gele team- een obstakel verder zat en, ja hoor, richtte op mijn kont. Ik voelde een immense pijn en was dus af. Ik mocht naar de Safety Zone. Het deed pijn mensen. Een schot doet pijn. Nadat we nog wat potjes gedaan hadden en weg mochten -Het was uiteindelijk nog best leuk- mochten we de overal enzo uitdoen en zag ik een plek wat er niet goed uitzag. Mijn schotwond. Om terug te komen op waarom Paintball, Paintball heet: Het woord PAIN zit erin. Dat is dus niet voor niks. Toen was het tijd om te gaan lunchen. Broodjes hamburger. Jammie. En toen kwam Gerda met de geniale opmerking: Er zijn jonge poesjes, zullen we gaan kijken? Dat deden we dan ook. En toen zagen we de vier meest schattige wezentjes die op deze aarde rondlopen. (Eerste gedachte: OMOCHIKAERIIIIIIII)We hielden het geheim voor de andere meisjes die anders gillend aan waren komen lopen en gingen bij de katjes zitten om met ze te spelen. Ik had na een tijdje een favoriet: een zwart katje met een witte buik en een wit vlekje op zijn hoofd, die ik liefkozend Tomo-chan noemde in mijn hoofd. De anderen waren ook heeeeeeeel lieeeeeeef en Melissa had -Nadat we het haar hadden verteld- ookal een soort van eigen katje. De grijze met bruine vlekjes. Zij noemde hem/haar (niet duidelijk..) Snoes. Maar we moesten helaas weer verder met de activiteiten. Fierljeppen. DAT KAN IK DUS ECHT NIET! Zo. Gezegd. Kleinste slootje: Kletspoot. Groter slootje: Te bang om eroverheen te springen. Dus dat was het. Daarna nog boerenvoetbal en dat was.. Nou niet heel bijzonder. We mochten weer terug daarna en gingen weer -wat een verassing- naar de katjes =D Alhoewel.. Ik was even de enige. De vier liefies sliepen. En ik ging er zachtjes bijzitten. Toen deed de grijze zijn oogjes open en keek me aan en toen werden ze allemaal wakker. Ik legde mijn hand op de grond en Tomo kwam er meteen naartoe en ik werd helemaal warm en fluffig van binnen. Hij was zo lieeeeeef. Maar goed. Na een tijdje werd het steeds drukker met meisjes die zich afvroegen wat we daar boven deden. Dus was het tijd om erweg te gaan. En een smeltend zacht ijsje te halen. Wat niet eens verkeerd smaakte. Na een tijd daarna gingen we na ons omgekleed te hebben weer terugfietsen. We gingen door Bolsward heen om een ijsje te halen bij mijn oom die het niet eens zo druk had. Dat was lekker. Daarna gingen we nog een milkshake erbij kopen voor op de fiets en moesten we het laatste stukje nog. Dat was best wel te doen en nu zit ik thuis en ben ik echt bekaf.
Kortom, het was niet eens zo verschrikkelijk maar Paintball doe ik nooit meer.

Oud

Dit wordt kort. Maar ik moet het kwijt. Ik ben nog niet eens vijftien -over twintig dagen pas om precies te zijn- en ik ben vandaag gewoon drie keer MEVROUW genoemd! Zie ik eruit als een MEVROUW?! Ik dacht toch even van niet.. Die grijze haren trek ik er 's ochtends toch altijd zorgvuldig uit en ik heb een ontzettend goede anti rimpel crême. Niemand hoort te kunnen zien dat ik al in de tachtig ben. Maar vandaag is het uitgekomen. Oh jee, wat moet ik nou doen. Ik voel me zo ontzettend oud -.-

Wie zijn vingers brandt moet HEEL VEEL pijn lijden..

Het begon als een heel normale werkdag. Al hoewel, normaal.. Het ging de hele dag al zo'n beetje mis met alles wat ik deed al viel het de mensen om me heen niet op. Maar ja, dan toch maar werken. Ik had er geen zin in toen ik erheen ging, maar toen ik er eenmaal was, was het best gezellig. We kregen tot zes uur geen eters en hebben ons dus een half uur verveeld. Ondertussen begon ik steeds een beetje af te wassen. Op een gegeven moment gingen we met z'n drieën -Maaike, Harmen en ik- op de grond zitten en begonnen te wachten op de eerste bonnen, die toen kwamen. En na een tijdje, als bij toverslag, werd het steeds voller! Toen we de pizza's er zo'n beetje doorheen hadden moest ik naar de overkant om een paar dingen op te halen. Dat ging prima en we gingen weer vrolijk verder. Ik begon weer af te wassen omdat er nogal veel stond en ik er niet tegenkan als er veel staat. En toen moest ik van Maaike weer iets op gaan halen. Dat deed ik dan ook. Ik haalde de kipfilet op. Toen ik terug kwam zag ik een pan staan die ik enthousiast pakte om hem schoon te maken. Wat ik niet gezien had was dat er gloeiendheet vet in de pan zat wat in mijn overenthousiasme eruit goot en over mijn linker wijsvinger en duim heen viel. Ik schrok me kapot. Toen het net gebeurd was voelde ik er nog niet zoveel van, maar ik was zo slim om mijn hand meteen onder de kraan te gooien. Na tien seconden kwam ik erachter dat het pijnloze voorbij was. Nog steeds in paniek probeerde ik mijn stem onder controle te houden en riep ik Maaike. Die kwam en ik legde het haar uit. Ze zou brandzalf gaan halen aan de overkant, maar het enige wat ik dacht was: IK WIL NAAR HUIS VERDOMME! Gelukkig werden mijn gebeden verhoord en kwam mijn moeder. De tranen stroomden ondertussen al over mijn wangen want het deed echt ontzettend veel pijn. Mijn moeder liet me koelen en vulde een doek met ijsklontjes en liet mij mijn hand erin stoppen. Zo liepen we naar huis. Ik was ondertussen hysterisch. Toen we thuis kwamen kwam mijn vader al bezorgd aanlopen. Maar hij was aan het werk dus moest hij alweer terug. We gingen naar de woonkamer en mijn moeder vulde een emmer met water waar ik met mijn hand inzat. Op het begin hielp dat, maar later niet meer. Toen moest ik weer in de ijsblokjes. Maar dat deed voor mijn andere vingers weer pijn. Dus hoe dan ook, it hurt like hell.. Zo heb ik de hele avond in alle ellende naar Popstars en alle andere klote talentenshows zitten kijken en ik vond mezelf -terecht- heel erg zielig. Na twee doeken vol met ijsklontjes hebben laten smelten bedacht ik me dat ik beter naar bed kon gaan. Ik haalde in mijn pyjama nog wat ijsblokjes bij mijn vader achter de bar vandaan, en deed ze in een emmer die ik mee nam naar boven. Want elke keer als er niet iets kouds om mijn hand heenzat, kromp ik ineen van de pijn en begon ik te huilen en nou ja.. Het deed heel erg veel pijn. Dus ging ik proberen te slapen, wat niet bepaald lukte. Ik ben dan ook inslaap gevallen met mijn hand in de emmer. Toen ik weer wakker werd viel de pijn mee. Het is nog wel heel gevoelig en ik kan mijn vingers niet goed buigen, maar verder valt het wel weer mee.
Maar wat ik wel zeker weet is dat ik in mijn leven nog nooit zoveel pijn gevoeld heb. Dus een tip: Als je aan het afwassen bent, let dan altijd op of er nog vet in de pan zit.

Koekjes

'Wat is geluk voor jou?'
'Voor mij is geluk het fijne gevoel dat ik krijg in mijn lichaam. Dan ben ik gelukkig.'
'Dus geluk zit in je?'
'Ja, geluk zit in je.'
'Ik word altijd gelukkig van mijn auto. Kun je daar ook gelukkig van worden?'
'Ja, dat kan ook. Ik word ook gelukkig van mijn auto.'
'Maar zit het geluk dan in de auto? Want daar word ik gelukkig van.'
'Nee, geluk zit in jou. Jij bent gelukkig.'
'Maar als je de auto niet had, zou je dan nog steeds gelukkig zijn?'
'Dan zou ik minder gelukkig zijn..'
'Maar dan zou geluk dus wel in de auto zitten, maar de auto zit niet in mij, toch?'
'Nee.. Daar uhm.. Ga verder?'
*1-0*
'Krijg je een fijn gevoel van binnen als je een koekje eet?'
'Uhm.. Ja.'
'Dus dan ben je gelukkig?'
'Ik denk het..'
'En als je dan twee koekjes eet, ben je dan nog steeds gelukkig?'
'Ja.'
'Nog gelukkiger dan eerst? Want je word gelukkig van een koekje dus zou je nog gelukkiger moeten worden van twee koekjes.'
'Tsja.. Dat zou kunnen.'
'En ben je nog steeds gelukkig als je tien koekjes eet?'
'Ja, eerst wel. Maar daarna ben ik misselijk.'

Het gesprek hierboven is een typisch voorbeeld van een Socratisch gesprek. Bij een Socratisch gesprek probeer je doormiddel van vragen de ander in het hoekje te krijgen. Je wilt dat iets dat degene zeker weet toch niet meer zo zeker is. Je probeerd degene in een hoekje te drijven zodat hij helemaal in de war raakt. Socrates was een filosoof die leefde in het oude Griekenland. Hij ging vaak naar de markt waar hij -vooral rijke- mensen aansprak om de gesprekken te voeren die ik hier boven al uit getypt heb -Dan wel anders natuurlijk, maar het principe is hetzelfde- De rijke mensen vonden dit verre van leuk omdat ze eigenlijk voor gek stonden en de man eigenlijk ontzettend irritant vonden. Socrates vond ook dat je pas echt een goed leven leidde als je deze vijf eigenschappen bezat: Eerlijkheid, Rechtvaardigheid, Vroomheid, Dapperheid en Gematigdheid. Als je deze alle vijf bezat, dan had je goede zelfkennis. En zelf kennis was belangrijk, want: Als je echt wilt weten wat een goed leven inhoud, dan begint dat bij zelfkennis. Socrates was een wijs man, maar hij werd opgepakt omdat hij zogenaamde en bedreiging zou vormen voor de jeugd. Hij moest de gifbeker drinken, en dat deed hij dan ook. Hij aanvaardde zijn lot en stierf.

Mede mogelijk gemaakt door: Bouwman en Dekker

Almost Schooltime

Ik zit hier mooi achter mijn laptop. Het is nu 8:36 en ik weet dat ik over precies 19 minuten in de auto moet stappen om naar school te gaan. Normaal zou ik gaan fietsen maar ik voel me niet zo op en top fit dus doen we het maar met de auto. Ik heb vandaag een lange dag. We beginnen fijn met Filosofie. Lekker om mee wakker te worden. Al vinden we dat helemaal niet erg want dan kunnen we weer tegen het zeer knappe hoofd van de door iedereen geliefde meneer Bouwman. Het is echt de knapste lesgevende die ik ooit op school gezien heb. Misschien komt het omdat het een LIO (Leraar in opleiding voor degenen die dat niet weten) is en hij nog niet zo veel ervaring heeft en de onschuldigheid in kinderen nog kan zien, maar hij is gewoon echt áárdig! En dat meen ik x3. En omdat het een LIO is geeft hij elke dinsdag les met onze -door velen geliefd, door anderen iets minder geliefd- Dirk Jan Dekker. Hij knipperd veel, maar als je daar doorheen kunt kijken is het echt een ontzettend geniale gast! Dus we beginnen al goed op de vroegen dinsdag morgen. Dan hebben we pauze! YAY! We houden van pauze xD Na de pauze Grieks. Als het allemaal goed was gegaan zouden we dat ook van Dekker hebben. Maar helaas.. We moeten het met Niels (Of is het Nils?) Bakker doen. Ik heb nog nooit les van hem gehad, maar wat ik ervan gehoord heb.. Hm.. Nou ja.. Laten we zeggen dat Dekker interessanter les kan geven. Je hoort het verschil wel. De vrolijke: Dekker. En de deprimerende: Bakker. Er zit een groot klankverschil in. En als we dat dan hebben gehad gaan we naar meneer Reiker om zijn angst voor kruistabellen eens wat duidelijker te kunnen bekijken. Niet erg interessant.. En we eindigen met een ontspannen lesje Nederlands en we gooien er nog een Biologie practicum achteraan. Wat wil je nog meer? Hm. Ik geloof dat ik het meeste zin heb in Filosofie als ik het zo allemaal op een rijtje zet. Maar ondertussen is het 8:49 en moet ik mijn tanden nog poetsen, mijn brood nog smeren en zorgen dat ik in de auto kom. Dus is het maar tijd om af te sluiten.

My first message =D

Oké. Als je dit leest zijn er twee mogelijkheden.
1. Je denkt: Oké.. Nog een blog van Misora... Ik ben nieuwsgierig. Wat zou ze hier nou weer opzetten?
2. Je hebt de andere nog niet gezien en je denkt: Wat leuk! Misora heeft een blog!
Je kan natuurlijk ook nog denken: WTF? Wie is Misora nou weer. Nou, die vraag is dus niet zo belangrijk want als je mijn blog volgt kom je er vanzelf wel achter wie ik ben :F.
Ik heb nu twee eigen blogs en ik doe nog met een paar blogs mee waar ik rollenspellen op speel. Maar laten we het nu even hebben over mijn eigen blogs. Dit is een blog waarin ik mijn klachten ga verspreiden over school, werk, thuis en noem maar op. Misschien dat er ook wel eens iets positiefs in voorkomt hoor x3. Vast wel. De andere blog gaat vooral over Anime. Eigenlijk alleen maar over Anime. Ik heb twee verschillende blogs gemaakt zodat het dan een beetje overzichtelijker word.
Het slechte is dat ik nu eigenlijk niet meer weet wat ik moet typen.. Hm.. Eigenlijk vind ik dit ook wel een goed genoege introductie. Ik zal later vast wel weer meer stof weten en dan komt er vast ook wel een langer verhaaltje uit.

Groetjes en veel leesplezier van Misora.