Zwangere Riolen

DIT STUK IS VEEL TE LAAT. MAAR IK DOE HET TOCH NOG!

Lieve dames en heren, we gaan met z'n allen een week terug in de tijd. Wilt u alstublieft uw gordels omhouden en niet gaan rondlopen in deze tijdmachine. Wij wensen u allemaal een prettige reis met Misora Timelines.

Vrijdag 1 oktober
Eindelijk. De dag waar ik al zo ontzettend lang naar had uitgekeken. MIJN VIJFTIENDE VERJAARDAG! De leeftijd waarop je eigenlijk nog niets meer mag dan veertien. Er zijn maar een paar dingen veranderd, onder andere dat je niet meer met korting de dierentuin of het museum of van die andere plaatsen in kunt. En oh ja, een loonsverhoging van misschien vijf cent. Waarom ben je er dan toch zo blij mee? Nou, omdat twee oktober een van de gezelligste dagen van de afgelopen tijd en misschien de komende tijd zou gaan worden. Namelijk: YAMI-CHII EN MIYA-TAN KWAMEEEEEEEEEEEEEN! EN OOK NOG DJOKE EN MERLYN EN ELISE =D Oké. Dat was dus mijn vooruitzicht. Maar dat was voor de twee oktober en het was nog steeds de eerste. Ik had het eerste uur vrij en zou dus rond half acht op gaan staan. Mijn lieve, goudeerlijke en schattige moeder dacht daar anders over. Ze stond om zeven uur 's ochtends met een stapel cadeautjes voor mijn slaapkamer deur. Nadat ze gezongen had en ik de cadeautjes had uitgepakt (Een knalgeel horloge, een trainingspak, een planbord en een fotocamera!) ging ik maar eens douchen en me klaar maken voor school. En de taart klaarzetten die ik mee zou nemen. Toen maakte ik mijn vader wakker en werd ik weer gefeliciteerd en daarna naar school gebracht. Met de taart. Heel belangrijk. De eerste minuten van de eerste schooldag van mijn cariëre als vijftienjarige waren rustig en alleen. Niet erg vond ik, want besprongen worden door een horde gillende meisjes die allemaal: GEFELICITEERD roepen.. Tsja.. Niet zo mijn style. -Het was wel leuk geweest. Onthou dat maar voor volgend jaar- Maar niemand wist dus dat ik jarig was. Dat kwam mede omdat Djoke nog niet op school was. Ik zat bij maatschappijleer toen ze kwam en binnen no-time wist de hele klas, en zowel niet de hele school dat ik jarig was. Dat was eigenlijk wel heel gezellig. Toen de pauze. Ik haalde de taart uit mijn kluisje die er eigenlijk helemaal niet inpaste en dus naar de zijkant was geschoven. Toen gingen we taart eten. Djoke, Amarens, Elise, Merlyn, Melissa en ik. Dat was heel gezellig =D. Daarna hadden we tussenuur, die ik met Melissa doorbracht en waarin ik Djoke liet schrikken. Heel erg. En cola automaten helpen. Nou. Laten we de rest van de saaie schooldag maar skippen. Mijn vader haalde me op en toen we thuis kwamen zaten mijn pake en beppe al te wachten. Dat was na een opmerking van mij over dat er nog geen bezoek was en dat ze dus niet van me hielden. Dat viel dus mee. Na een tijdje kwamen mijn opa en oma ook en gingen we taart eten. Oh ja. Ik had ook nog een kaart gekregen van mijn vader waarin foto's van mijn halfbroertje en halfzusje zaten. Toen ging ik nogal vroeg eten omdat ik die avond nog gewoon moest volleyballen. Daar gingen we toen maar naar toe met z'n allen in de auto en niemand (echt niemand) feliciteerde mij totdat ik dramatisch zei: Sjeetje. Ik voel me wel eenzaam nu jullie allemaal mijn verjaardag zijn vergeten. Nou ja, het ging niet om een feestje vieren maar om volleyballen. Dat gingen we dus ook doen. Het was onze eerste wedstrijd met switchen en de eerste wedstrijd in de B's, dus het ging dramatisch slecht. Echt dramatisch. Maar we deden ons best en we hebben dik verloren. Maar het was wel leuk en zo slecht speelden we eigenlijk ook weer niet. Zij waren gewoon beter. Daarna gingen we weer terug naar huis en ging ik nog even The Voice of Holland kijken -Hou ik van. Hou ik van. Hou ik van.- Ik besloot toen maar lekker vroeg -elf uur- naar bed te gaan zodat ik de volgende dag mooi fit zou zijn. En dat deed ik dus ook.

Zaterdag 2 oktober

Toen ik mijn ogen open deed dacht ik: NOG EEN PAAR UURTJES! Of zoiets. Eigenlijk weet ik niet meer precies wat ik dacht.. Maar goed. Ik ging douchen. Me omkleden. De kamer poetsen. Hyperventileren. Op foto's van Yami en Miya kwijlen. Me bijna van het hotel storten omdat het nog een uur moest duren. En toen ging ik met mijn vader naar de handyman. Inkt halen. Er stond een man die echt ontzettend langzaam zijn geld ging tellen en ik begon me ondertussen steeds meer te ergeren. IK WILDE NAAR HET STATION! Uiteindelijk gingen we dat ook en moesten we even wachten. Ik, elke seconde naar de klok kijken, zag een trein aankomen waarvan ik niet geloofde dat het hem was want hij was twee minuten te vroeg. Het was hem wel. Mijn vader zag ze het eerst. YAMI-CHI EN MIYA-TAN! Het liefst was ik over de rails gesprongen en naar ze toegerend, maar dat kan nou eenmaal niet dus ik wachtte tot ze er waren. Toen gingen we naar huis en daar begonnen we al meteen aan een enthousiast potje twister. Dat houdt in: Yami en Miya deden twister, ik keek toe x3. Daarna begonnen we met Singstar. Loes dacht dat I predict a Riot betekende dat een of andere stonede gast een riool had zwanger gemaakt. Maar helaas, die leuke titel klopte niet. Toen zei mijn moeder dat we naar buiten moesten. Dat deden we niet. Want Loes en Johanna gingen mij een hele hele hele hele hele lieve DVD geven. Die ik heel lief vind. Dus. Heel lief ja. Daarna gingen we toch nog een stukje lopen en dingen afkraken die in dit stukje niet worden uitgewerkt. Toen we terug kwamen zat Djoke al op ons te wachten. We gingen wachten totdat Mer en Lies kwamen. Dat duurde even. Maar toen ze er waren en ik ervoor had gezorgd dat niemand zou sterven van de dorst gingen we weer Twister doen. Elke keer als er iemand viel kreeg ik een cadeautje. En de cadeautjes waren heel erg moooi. Ik ben echt blij met ze allemaal. Én mijn manga collectie is weer uitgebreid met twee manga =D. Oké. Maar daarna kwam er een van de toppunten van de avond. Hét ding wat echt aan te raden is op feestjes. SINGSTAR. Jahaa. We gingen Singstar doen. Gevreesd. Geliefd. Maar nooit gehaat. Want het geeft gewoon té veel lol. We deden om de beurt een liedje. Van Abba tot High School Musical. Van Zwangere Riolen (I predict a Riot in Loes versie) tot Het is een Nacht. Het was geweldig en we hebben weer heel wat zangtalent ontdekt. Maar toen was het tijd om te gaan eten. Anders was het restaurant misschien wel vol en konden we geen plekje meer bemachtigen. Want ja ja, we aten Pizza! En dat rijmt. Haha. We gingen dus pizza eten. En eigenlijk kon niemand hem op, al waren ze wel heel erg lekker! Maar na het pizza eten gingen we weer enthousiast naar huis.. Want.. Er waren natuurlijk nog veel meer liedjes die gezongen moesten worden. En dat deden we dan ook. We hebben echt ontzettend veel liedjes gezongen tot we ons bedachten dat we eigenlijk ook nog King's Game moesten spelen. Dat deden we dan ook nog maar even tussendoor, al heeft dat niet heel erg lang geduurd. Al was het best leuk. Maar ja. Het zingen was toch populairder dus gingen we daar maar mee verder. Het werd inmiddels al later en er moesten alweer bijna mensen naar huis. Dat betekende dus dat we nog veeeel meeeeer liedjes moesten zingen in een nog hoger tempo. En dat was leeeeeuk. Uiteindelijk moest D-chan als eerste weg. Dat was heel jammer natuurlijk. En we gingen daarna nog wel even door, maar Merlyn en Elise werden ook alweer opgehaald. Dus maakten Yami, Miya en ik nog de liedjes af die we nog wilden zingen en gingen toen maar eens naar boven. Om te 'slapen'. Dat deden we dus niet. We gingen nog meer liedjes zingen. Nu in de Japanse style. Daarna gingen we ons toch maar klaar maken om te slapen en een beetje manga lezen, al heeft dat niet lang geduurd. We gingen nog wat kletsen en muziek luisteren, en toen viel Loes in slaap. Johanna en ik praatten nog wat verder over Tegami Bachi en over Twilight. En over martelmethodes. Dat was heel gezellig en ik werd er doodsbang van. Toen ik de muziekinstallatie uit ging zetten -drie kleine computerboksjes, maar dat maakt niet uit- werd mijn been geclaimed door onze schattige Yami. En ik kon dus niet zo veel meer. Toen ik hem weer terug had gingen we maar een poging doen tot slapen. Uiteindelijk sliepen we dus alle drie en waren we op weg naar de volgende dag.

Zondag 3 oktober

Toen we eindelijk een keer met z'n drieën wakker waren gingen we gewoon verder kletsen. Hartstikke gezellig. Toen we op een moment naar beneden gingen kregen we een tosti die ik heel lekker vond. Ondertussen waren we al begonnen met Bakuman kijken. En daarna hebben we ook nog Higashi no Eden gezien. Toen werden we naar boven gestuurd door mijn mama. Want mijn mama wilde op de bank liggen. En wij zaten op de bank. En dat vond ze niet leuk. Dus gingen we naar boven. Toen we boven waren gingen we My Song zingen in de verdeling die Yami-chii had gemaakt en dat was leuk. We gingen ook nog andere liedjes zingen. En lekkere chocorice dingen eten waarvan de verpakking nog steeds in mijn kamer ligt. -Nee, dat heb ik niet opgeruimd. Die komt op mijn ik-vereer-Loes-en-Johanna-altaar net als de make-up remover die Loes had laten liggen. Hm. Wel jammer dat ik die bikini niet meer heb liggen..- Ook gingen we nog schrijven op ons perfecte geweldige geniale alles overtreffende RPG. Loes was aan de beurt en ze ging dan ook zeer enthousiast aan het werk. Ondertussen ging ik onder het bed liggen. En werd ik geplet door zekere mensen die op een zeker bed gingen springen zodat een zeker iemand werd geplet. Ik dus. Nu ik toch onder dat bed lag kon ik net zo goed even Megumi immiteren die ik steeds verwarde met Natsumi terwijl ik Natsumi eigenlijk cooler vind. Loes was even mijn Tohru die ik dus ging bijten. Was erg leuk. Okiagari zijn is geweldig. Toen was het mijn beurt om te schrijven. En dat was zeer bijzonder want het was het vijftigste bericht. En wat is er dan leuker om een voedselgevecht te beschrijven? Nou? Suggesties? Mooi, dacht ik al. Dat was dus een leuk vijftigste bericht. Ondertussen keek ik steeds naar de wekker die onverbiddelijk doortikte en ik werd steeds depressiever omdat ik wist dat ik straks de mensen die mij graag op wilden eten moest verlaten. Eigenlijk verlieten ze mij. Ik ging nergens heen. Maar goed. Toen gingen we maar onze tanden poetsen en ons klaar maken. En we moesten ons haasten naar de auto want we waren nogal laat. Dat deden we dan ook. We haastten ons naar de auto en mijn vader haastte zich als een volleerd formule 1 coureur naar het station in Sneek. Er waren twee zekere magen van twee zekere mensen die op een zekere achterbank zaten die dat niet zo konden waarderen en nogal groen uit de auto kwamen, maar we waren optijd. De trein was er nog niet. Wat groepsknuffels en wat sentimentele gesprekken later kwam het rode enge gevaarte aanrijden en werd ik nog depressiever. Mijn grote liefdes stapten in en ik keek met weemoed -schrijf je dat zo..- toe hoe ze steeds op het knopje bleven drukken om mijn nederige gezicht te kunnen blijven zien. Als soup ben je natuurlijk altijd nederig tegen de mensen die je op willen eten. Toen deed de trein gemeen en ging de deur niet meer open. En het allerergste wat mogelijk was gebeurde. HET GING RIJDEN. Dus ik rende erachteraan, zwaaide, wreef de tranen uit mijn ogen, struikelde bijna, zwaaide met een zakdoekje die ik niet had en barste in snikken uit toen hij niet meer in zicht was. -Dramatische versie.. Zo ging het niet helemaal- Toen ging ik in mijn eentje voor het station staan wachten tot mijn vader me op zou halen. Met chinees. Goed. Dat terzijde. Ik kon terugdenken aan het fantastische weekend dat we hadden gehad.

Hét weekend.

Óns weekend.

Een, twee en drie oktober 2010.

Ik zal ze nooit vergeten.

IK HOU VAN JULLLIEEEEEEEE!