Misora en aanslag van het gelatinebolletje

Dat klinkt als een filmtitel, maar het is wel echt gebeurd. Laten we een stukje terug gaan in de tijd om dit allemaal te duidelijk te krijgen. Vandaag, eenentwintig september om precies te zijn, hadden we met school een buitendag. Deze was van vorige week naar nu omdat het vorige week dinsdag nogal ECHT HEEL ERG KLOTE weer was. Met deze buitendag, wat we met heel 4VWO deden trouwens, gingen we naar het Slachtehiem. En nee, daar wordt je niet geslacht. Gelukkig. Alhoewel.. Maar goed. Het Slachtehiem is een activiteitenboerderij die tussen Lollum en Arum inligt. Even ter informatie: 23 kilometer fietsen vanaf Sneek. En als ik eerst nog naar Sneek moest fietsen kwam daar nog zo'n tien kilometer bovenop. Dan zou ik in totaal dus 66 kilometer gefietst hebben. Maar dat vertikte ik en ik was niet de enige. Gelukkig deed Djoke lief mee =D. Dus gingen wij rechtstreeks naar Lollum/Arum fietsen. Dus. Wij via Bolsward fietsen. Het eerste stuk moesten we beide alleen fietsen. Het was mistig. En dat was opzich niet zo erg. Het waaide niet hard en het was mooi weer. Maar ik had mijn mooie nieuwe grote paarse Eastpak op mijn rug, en dat ZWEET. Dus. Ik bij Tsjerkwerd mooi mijn jas uitgedaan en gewacht op D-chan. Die kwam niet veel later en we gingen op weg naar het eerste herkenningspunt: Bolsward. Er fietsten wat irritante jochies achter ons die zeiden: Hé, school is nog niet begonnen hoor! Maar helaas voor hun moesten wij in tegenstelling tot hen niet naar school. Maar naar een introductiedag wat niet altijd beter hoeft te zijn dan het eerstgenoemde. Maar goed. Wij dus fietsen. En in discussie raken of ik Djoke wel of niet vertrouw met kaarten bestuderen. Ik ben erachter gekomen dat ik dat wel kan doen <3 We kwamen na een tijdje bij Schettens waar Djoke's tas van de bagage drager viel. Toen kreeg ik de kans om ook mijn vest uit te doen wat ik dan ook graag deed want ik had last van een typisch gevalletje zweetrug. We fietsten vrolijk verder tot we een paddestoel bekeken en daarop stond dat we zo naar Arum moesten. That didn't work out very well. Because we had to go through een weiland zonder goed fietspad. Nou, na heel wat kilometers kwamen we dus eindelijk aan op het Slachthuis. We waren zelfs voor de groep! Dus wij lekker zitten en vieze nep cola drinken en oranjekoek eten. Toen kwam de rest van de groep al aan en zagen we Amarens, Elise, Merlyn en Melissa lopen. Die kwam en naar ons toe terwijl we aangevallen werden door wespen en werd het nog gezelliger =D. Opeens geroep dat we stil moesten zijn en er werd ons uitgelegd wat de bedoeling was. Ook werd ons verteld dat er ergens een wespennest was -Goh, dat was ons nog helemaal niet opgevallen..- en dat degene die het wespennest vond twintig euro kon verdienen. Iedereen natuurlijk totaal enthousiast. Maar uiteindelijk heeft niemand het ding gevonden. Toen gingen we naar de eerste activiteit: Kanoën. Ik zag met Gerda in een kano. En nou ja.. Lang kanoën doet pijn aan je armen en je broek wordt er zo nat van als je het niet goed kunt dus gingen we maar snel weer terug. Met het commentaar van onze geliefde mentor: Jullie zijn niet tot het einde gegaan hè? Dus gingen we nog maar even de andere kant op, met veel stiekeme pauzes die niemand kon zien. Toen we weer een beetje opgedroogd waren en nog meer last kregen van wespen gingen we naar de volgende activiteit. Paintball. Ik verwachtte best veel van Paintball. Ik dacht altijd dat je dan werd beschoten en met allemaal kleurige verspatten in vrolijke kleurtjes op een mooie artistieke overal weer terug zou keren. Het tegendeel was waar. Toen we aankwamen bij de poort van de hel kregen we allemaal een overal. Een donkergroene die veel en veel te groot was. Ook kregen we een helm die van onze hoofden afviel. Maar we waren al lang vrolijk en blij dat we niet meer hoefden te kanoën en dat daar geen wespen waren, dus volgden we de mannetjes onschuldig naar het strijdveld. Daar kwamen we in de Safety Zone. De enige plek waar je 'veilig' was. We moesten allemaal een geweer pakken en de eerste moorzuchtige groene monstertjes vielen er al uit. De verfballetjes. Oftewel: Gelatineballetjes die openknappen en je dan geel of groen of whatever makken. Geen verf dus. Waarom noem je het dan Paintball? Ja, daar kom ik straks op terug. De meneer vertelde ons dat de helm beslist niet af mocht als je niet in de Safety Zone was en daar luisterden we dan maar naar. Na een tijdje gingen we allemaal het slachtveld op. Ik vond het leuk. Eigenlijk best wel.. We gingen achter obstakels staan om balletjes naar mensen te schieten met zo'n 120 kilometer per uur. Dat was best cool. Die helm maakte het ook best serieus. Op een gegeven moment rende ik naar een obstakel waar Liesbeth -Waarvan ik geen idee had dat het Liesbeth was- achter zat. En ging er onschuldig achter zitten. Wat ik niet wist was dat Emma -Van het gele team- een obstakel verder zat en, ja hoor, richtte op mijn kont. Ik voelde een immense pijn en was dus af. Ik mocht naar de Safety Zone. Het deed pijn mensen. Een schot doet pijn. Nadat we nog wat potjes gedaan hadden en weg mochten -Het was uiteindelijk nog best leuk- mochten we de overal enzo uitdoen en zag ik een plek wat er niet goed uitzag. Mijn schotwond. Om terug te komen op waarom Paintball, Paintball heet: Het woord PAIN zit erin. Dat is dus niet voor niks. Toen was het tijd om te gaan lunchen. Broodjes hamburger. Jammie. En toen kwam Gerda met de geniale opmerking: Er zijn jonge poesjes, zullen we gaan kijken? Dat deden we dan ook. En toen zagen we de vier meest schattige wezentjes die op deze aarde rondlopen. (Eerste gedachte: OMOCHIKAERIIIIIIII)We hielden het geheim voor de andere meisjes die anders gillend aan waren komen lopen en gingen bij de katjes zitten om met ze te spelen. Ik had na een tijdje een favoriet: een zwart katje met een witte buik en een wit vlekje op zijn hoofd, die ik liefkozend Tomo-chan noemde in mijn hoofd. De anderen waren ook heeeeeeeel lieeeeeeef en Melissa had -Nadat we het haar hadden verteld- ookal een soort van eigen katje. De grijze met bruine vlekjes. Zij noemde hem/haar (niet duidelijk..) Snoes. Maar we moesten helaas weer verder met de activiteiten. Fierljeppen. DAT KAN IK DUS ECHT NIET! Zo. Gezegd. Kleinste slootje: Kletspoot. Groter slootje: Te bang om eroverheen te springen. Dus dat was het. Daarna nog boerenvoetbal en dat was.. Nou niet heel bijzonder. We mochten weer terug daarna en gingen weer -wat een verassing- naar de katjes =D Alhoewel.. Ik was even de enige. De vier liefies sliepen. En ik ging er zachtjes bijzitten. Toen deed de grijze zijn oogjes open en keek me aan en toen werden ze allemaal wakker. Ik legde mijn hand op de grond en Tomo kwam er meteen naartoe en ik werd helemaal warm en fluffig van binnen. Hij was zo lieeeeeef. Maar goed. Na een tijdje werd het steeds drukker met meisjes die zich afvroegen wat we daar boven deden. Dus was het tijd om erweg te gaan. En een smeltend zacht ijsje te halen. Wat niet eens verkeerd smaakte. Na een tijd daarna gingen we na ons omgekleed te hebben weer terugfietsen. We gingen door Bolsward heen om een ijsje te halen bij mijn oom die het niet eens zo druk had. Dat was lekker. Daarna gingen we nog een milkshake erbij kopen voor op de fiets en moesten we het laatste stukje nog. Dat was best wel te doen en nu zit ik thuis en ben ik echt bekaf.
Kortom, het was niet eens zo verschrikkelijk maar Paintball doe ik nooit meer.

Oud

Dit wordt kort. Maar ik moet het kwijt. Ik ben nog niet eens vijftien -over twintig dagen pas om precies te zijn- en ik ben vandaag gewoon drie keer MEVROUW genoemd! Zie ik eruit als een MEVROUW?! Ik dacht toch even van niet.. Die grijze haren trek ik er 's ochtends toch altijd zorgvuldig uit en ik heb een ontzettend goede anti rimpel crême. Niemand hoort te kunnen zien dat ik al in de tachtig ben. Maar vandaag is het uitgekomen. Oh jee, wat moet ik nou doen. Ik voel me zo ontzettend oud -.-

Wie zijn vingers brandt moet HEEL VEEL pijn lijden..

Het begon als een heel normale werkdag. Al hoewel, normaal.. Het ging de hele dag al zo'n beetje mis met alles wat ik deed al viel het de mensen om me heen niet op. Maar ja, dan toch maar werken. Ik had er geen zin in toen ik erheen ging, maar toen ik er eenmaal was, was het best gezellig. We kregen tot zes uur geen eters en hebben ons dus een half uur verveeld. Ondertussen begon ik steeds een beetje af te wassen. Op een gegeven moment gingen we met z'n drieën -Maaike, Harmen en ik- op de grond zitten en begonnen te wachten op de eerste bonnen, die toen kwamen. En na een tijdje, als bij toverslag, werd het steeds voller! Toen we de pizza's er zo'n beetje doorheen hadden moest ik naar de overkant om een paar dingen op te halen. Dat ging prima en we gingen weer vrolijk verder. Ik begon weer af te wassen omdat er nogal veel stond en ik er niet tegenkan als er veel staat. En toen moest ik van Maaike weer iets op gaan halen. Dat deed ik dan ook. Ik haalde de kipfilet op. Toen ik terug kwam zag ik een pan staan die ik enthousiast pakte om hem schoon te maken. Wat ik niet gezien had was dat er gloeiendheet vet in de pan zat wat in mijn overenthousiasme eruit goot en over mijn linker wijsvinger en duim heen viel. Ik schrok me kapot. Toen het net gebeurd was voelde ik er nog niet zoveel van, maar ik was zo slim om mijn hand meteen onder de kraan te gooien. Na tien seconden kwam ik erachter dat het pijnloze voorbij was. Nog steeds in paniek probeerde ik mijn stem onder controle te houden en riep ik Maaike. Die kwam en ik legde het haar uit. Ze zou brandzalf gaan halen aan de overkant, maar het enige wat ik dacht was: IK WIL NAAR HUIS VERDOMME! Gelukkig werden mijn gebeden verhoord en kwam mijn moeder. De tranen stroomden ondertussen al over mijn wangen want het deed echt ontzettend veel pijn. Mijn moeder liet me koelen en vulde een doek met ijsklontjes en liet mij mijn hand erin stoppen. Zo liepen we naar huis. Ik was ondertussen hysterisch. Toen we thuis kwamen kwam mijn vader al bezorgd aanlopen. Maar hij was aan het werk dus moest hij alweer terug. We gingen naar de woonkamer en mijn moeder vulde een emmer met water waar ik met mijn hand inzat. Op het begin hielp dat, maar later niet meer. Toen moest ik weer in de ijsblokjes. Maar dat deed voor mijn andere vingers weer pijn. Dus hoe dan ook, it hurt like hell.. Zo heb ik de hele avond in alle ellende naar Popstars en alle andere klote talentenshows zitten kijken en ik vond mezelf -terecht- heel erg zielig. Na twee doeken vol met ijsklontjes hebben laten smelten bedacht ik me dat ik beter naar bed kon gaan. Ik haalde in mijn pyjama nog wat ijsblokjes bij mijn vader achter de bar vandaan, en deed ze in een emmer die ik mee nam naar boven. Want elke keer als er niet iets kouds om mijn hand heenzat, kromp ik ineen van de pijn en begon ik te huilen en nou ja.. Het deed heel erg veel pijn. Dus ging ik proberen te slapen, wat niet bepaald lukte. Ik ben dan ook inslaap gevallen met mijn hand in de emmer. Toen ik weer wakker werd viel de pijn mee. Het is nog wel heel gevoelig en ik kan mijn vingers niet goed buigen, maar verder valt het wel weer mee.
Maar wat ik wel zeker weet is dat ik in mijn leven nog nooit zoveel pijn gevoeld heb. Dus een tip: Als je aan het afwassen bent, let dan altijd op of er nog vet in de pan zit.

Koekjes

'Wat is geluk voor jou?'
'Voor mij is geluk het fijne gevoel dat ik krijg in mijn lichaam. Dan ben ik gelukkig.'
'Dus geluk zit in je?'
'Ja, geluk zit in je.'
'Ik word altijd gelukkig van mijn auto. Kun je daar ook gelukkig van worden?'
'Ja, dat kan ook. Ik word ook gelukkig van mijn auto.'
'Maar zit het geluk dan in de auto? Want daar word ik gelukkig van.'
'Nee, geluk zit in jou. Jij bent gelukkig.'
'Maar als je de auto niet had, zou je dan nog steeds gelukkig zijn?'
'Dan zou ik minder gelukkig zijn..'
'Maar dan zou geluk dus wel in de auto zitten, maar de auto zit niet in mij, toch?'
'Nee.. Daar uhm.. Ga verder?'
*1-0*
'Krijg je een fijn gevoel van binnen als je een koekje eet?'
'Uhm.. Ja.'
'Dus dan ben je gelukkig?'
'Ik denk het..'
'En als je dan twee koekjes eet, ben je dan nog steeds gelukkig?'
'Ja.'
'Nog gelukkiger dan eerst? Want je word gelukkig van een koekje dus zou je nog gelukkiger moeten worden van twee koekjes.'
'Tsja.. Dat zou kunnen.'
'En ben je nog steeds gelukkig als je tien koekjes eet?'
'Ja, eerst wel. Maar daarna ben ik misselijk.'

Het gesprek hierboven is een typisch voorbeeld van een Socratisch gesprek. Bij een Socratisch gesprek probeer je doormiddel van vragen de ander in het hoekje te krijgen. Je wilt dat iets dat degene zeker weet toch niet meer zo zeker is. Je probeerd degene in een hoekje te drijven zodat hij helemaal in de war raakt. Socrates was een filosoof die leefde in het oude Griekenland. Hij ging vaak naar de markt waar hij -vooral rijke- mensen aansprak om de gesprekken te voeren die ik hier boven al uit getypt heb -Dan wel anders natuurlijk, maar het principe is hetzelfde- De rijke mensen vonden dit verre van leuk omdat ze eigenlijk voor gek stonden en de man eigenlijk ontzettend irritant vonden. Socrates vond ook dat je pas echt een goed leven leidde als je deze vijf eigenschappen bezat: Eerlijkheid, Rechtvaardigheid, Vroomheid, Dapperheid en Gematigdheid. Als je deze alle vijf bezat, dan had je goede zelfkennis. En zelf kennis was belangrijk, want: Als je echt wilt weten wat een goed leven inhoud, dan begint dat bij zelfkennis. Socrates was een wijs man, maar hij werd opgepakt omdat hij zogenaamde en bedreiging zou vormen voor de jeugd. Hij moest de gifbeker drinken, en dat deed hij dan ook. Hij aanvaardde zijn lot en stierf.

Mede mogelijk gemaakt door: Bouwman en Dekker

Almost Schooltime

Ik zit hier mooi achter mijn laptop. Het is nu 8:36 en ik weet dat ik over precies 19 minuten in de auto moet stappen om naar school te gaan. Normaal zou ik gaan fietsen maar ik voel me niet zo op en top fit dus doen we het maar met de auto. Ik heb vandaag een lange dag. We beginnen fijn met Filosofie. Lekker om mee wakker te worden. Al vinden we dat helemaal niet erg want dan kunnen we weer tegen het zeer knappe hoofd van de door iedereen geliefde meneer Bouwman. Het is echt de knapste lesgevende die ik ooit op school gezien heb. Misschien komt het omdat het een LIO (Leraar in opleiding voor degenen die dat niet weten) is en hij nog niet zo veel ervaring heeft en de onschuldigheid in kinderen nog kan zien, maar hij is gewoon echt áárdig! En dat meen ik x3. En omdat het een LIO is geeft hij elke dinsdag les met onze -door velen geliefd, door anderen iets minder geliefd- Dirk Jan Dekker. Hij knipperd veel, maar als je daar doorheen kunt kijken is het echt een ontzettend geniale gast! Dus we beginnen al goed op de vroegen dinsdag morgen. Dan hebben we pauze! YAY! We houden van pauze xD Na de pauze Grieks. Als het allemaal goed was gegaan zouden we dat ook van Dekker hebben. Maar helaas.. We moeten het met Niels (Of is het Nils?) Bakker doen. Ik heb nog nooit les van hem gehad, maar wat ik ervan gehoord heb.. Hm.. Nou ja.. Laten we zeggen dat Dekker interessanter les kan geven. Je hoort het verschil wel. De vrolijke: Dekker. En de deprimerende: Bakker. Er zit een groot klankverschil in. En als we dat dan hebben gehad gaan we naar meneer Reiker om zijn angst voor kruistabellen eens wat duidelijker te kunnen bekijken. Niet erg interessant.. En we eindigen met een ontspannen lesje Nederlands en we gooien er nog een Biologie practicum achteraan. Wat wil je nog meer? Hm. Ik geloof dat ik het meeste zin heb in Filosofie als ik het zo allemaal op een rijtje zet. Maar ondertussen is het 8:49 en moet ik mijn tanden nog poetsen, mijn brood nog smeren en zorgen dat ik in de auto kom. Dus is het maar tijd om af te sluiten.

My first message =D

Oké. Als je dit leest zijn er twee mogelijkheden.
1. Je denkt: Oké.. Nog een blog van Misora... Ik ben nieuwsgierig. Wat zou ze hier nou weer opzetten?
2. Je hebt de andere nog niet gezien en je denkt: Wat leuk! Misora heeft een blog!
Je kan natuurlijk ook nog denken: WTF? Wie is Misora nou weer. Nou, die vraag is dus niet zo belangrijk want als je mijn blog volgt kom je er vanzelf wel achter wie ik ben :F.
Ik heb nu twee eigen blogs en ik doe nog met een paar blogs mee waar ik rollenspellen op speel. Maar laten we het nu even hebben over mijn eigen blogs. Dit is een blog waarin ik mijn klachten ga verspreiden over school, werk, thuis en noem maar op. Misschien dat er ook wel eens iets positiefs in voorkomt hoor x3. Vast wel. De andere blog gaat vooral over Anime. Eigenlijk alleen maar over Anime. Ik heb twee verschillende blogs gemaakt zodat het dan een beetje overzichtelijker word.
Het slechte is dat ik nu eigenlijk niet meer weet wat ik moet typen.. Hm.. Eigenlijk vind ik dit ook wel een goed genoege introductie. Ik zal later vast wel weer meer stof weten en dan komt er vast ook wel een langer verhaaltje uit.

Groetjes en veel leesplezier van Misora.