mem zegt:
bluh
Nynke zegt:
Blah
mem zegt:
bloeh
Nynke zegt:
Blieh
mem zegt:
bluih
Nynke zegt:
Bloeps
mem zegt:
zakdoekje
Nynke zegt:
Olifant
mem zegt:
laterrrrrr
Nynke zegt:
rrrrrretel
maandag 21 februari 2011
dinsdag 14 december 2010
zondag 12 december 2010
Prettige Sinterkerst en een gelukkig nieuwjaar!
Toen Sinterklaas het land weer uitvoer met zijn mooie stoomboot zoals hij elk jaar weer doet na vijf december, zetten veel mensen de kerstboom alweer in de kamer. Maar wij niet. Wij, de BogermanBende (Oftewel de BB) -Zo heb ik ons net gedoopt- moesten nog Sinterklaas vieren. De reden: WIE WIL NOU NIET SURPRISES MAKEN EN SINGSTAR DOEN EN TROEP. De echte reden: We hadden toetsweek in de echte Sinterklaasweek. Hoezo slecht geplant. Mijn verlanglijstje:
1. Fotolijstjes. Daar kun je nooit genoeg van hebben. Ik heb er al teveel die ik niet gebruik, maar dat maakt niet uit x3 En dan niet zo'n eenling fotolijstje, maar zo'n ding die je op de muur kunt hangen ofzo en waar je meerdere foto's in kunt doen. Kennelijk kun je die goedkoop bij de Action halen ofzo x3
2. Een zwarte bloem die ik in mijn haar kan klippen voor bij mijn jurk. WANT HIJ IS MOOOOOOOOOI. Oké. Dat moest ik kwijt.
3. Zo'n poster ding die je bij de Xenos kunt halen. Ze zitten dan in zo'n groot scherm ding en die kun je dan omslaan en dan kun je naar het nummer kijken. Dan kun onder die kast naar rollen met posters kijken en daar staat dan dat nummer op.
4. Cadeautjes op Café House. Oké. Dat slaat nergens op. Die hoeft niet hoor xD
5. Goede cijfers op de toetsweek. Dus leraren omkopen =D
6. Een nieuwe headset. Oh shit. Die is te duur. Er is nog geen manier uitgevonden om iets van 20 euro om te toveren in iets van 5 euro.. Ach ja xD
7. SIERADEN ZIJN ALTIJD LEUK
8. Veel gezelligheid
9. Geen sneeuw. ALSJEBLIEFT GEEN SNEEUW. -Hoe je dat kan regelen.. Geen idee.. Doe je best zou ik zeggen xD)
10. Typex troep. Want witte papiertjes over fouten heenplakken is ook niet de ideale oplossing.
Later toegevoegd:
OH OH OH! Ik was ijskoffie vergeten op het lijstje te zetten. Ik vind de cappucino versie heel lekker :F
Maar goed. We hadden uit enthousiasme al lang van te voren lootjes getrokken, en ik had Djoke. En dat vond ik helemaal niet erg. Omdat ik alles altijd uitstel moest ik zaterdag nog beginnen met mijn surprise. Ik had de cadeautjes wel gekocht. En na wat geruzie met het fotolijstje was ik klaar met het cadeautje en toen had ik ook nog mijn surprise met wat hulp van mijn moeder in elkaar geprutst. Een prachtig fototoestel. -Kuch.-
Zondagochtend kwam Djoke als eerste. -Wanneer niet..- Maar dat was wel gezellig x3 En toen kwamen ook Amarens en Merlyn al heel snel. En wat ga je dan doen? Natuurlijk. Over Anime praten. Veel anime x3 Uiteindelijk kwamen ook Melissa en Elise en moesten we nog wachten op Rosa. Dus wat ga je dan doen: SINGSTAR. Dat was hartstikke leuk. En toen kwam Rosa ook. En begonnen we maar gelijk met de cadeautjes. Dat deden we doormiddel van Kingsgame. Hoewel dat niet echt heel bijzonder ging. Degene die de K had mocht een surprise uitzoeken. De eerste surprise die tevoorschijn kwam was het grote meesterwerk van de dag. Melissa had het gemaakt en het was voor Amarens. Het was een megamooi podium waar de leden van All Time Low opstonden. Het was echt ontzettend mooi! Maar goed. Er waren nog veel meer hele mooie surprises x3 En dat was echt heel leuk. Samen zijn we echt heel erg creatief. Ook kun je van bepaalde surprises een heel ander voorwerp maken. Bijvoorbeeld van een pepernoot een mand voor de hele lieve schattige katjes Diesel en Pip -Hè Melis?- Ik kreeg zoals ik zo graag wilde een mega ijskoffie. En niet een normale: EEN STARBUCKS. Hij was echt heel mooi. En daarin zat een bloem voor in mijn haar zodat mijn kerstgala outfit helemaal af is! Dankje Amarens!
Toen we klaar waren met de surprises gingen we nog singstar doen. En dat was leuk. En uiteindelijk moest iedereen weg. En dat was minder leuk. Maar, het was wel echt heel erg gezellig en we moeten dit volgend jaar zeker nog een keer doen!
Foto's:
1. Fotolijstjes. Daar kun je nooit genoeg van hebben. Ik heb er al teveel die ik niet gebruik, maar dat maakt niet uit x3 En dan niet zo'n eenling fotolijstje, maar zo'n ding die je op de muur kunt hangen ofzo en waar je meerdere foto's in kunt doen. Kennelijk kun je die goedkoop bij de Action halen ofzo x3
2. Een zwarte bloem die ik in mijn haar kan klippen voor bij mijn jurk. WANT HIJ IS MOOOOOOOOOI. Oké. Dat moest ik kwijt.
3. Zo'n poster ding die je bij de Xenos kunt halen. Ze zitten dan in zo'n groot scherm ding en die kun je dan omslaan en dan kun je naar het nummer kijken. Dan kun onder die kast naar rollen met posters kijken en daar staat dan dat nummer op.
4. Cadeautjes op Café House. Oké. Dat slaat nergens op. Die hoeft niet hoor xD
5. Goede cijfers op de toetsweek. Dus leraren omkopen =D
6. Een nieuwe headset. Oh shit. Die is te duur. Er is nog geen manier uitgevonden om iets van 20 euro om te toveren in iets van 5 euro.. Ach ja xD
7. SIERADEN ZIJN ALTIJD LEUK
8. Veel gezelligheid
9. Geen sneeuw. ALSJEBLIEFT GEEN SNEEUW. -Hoe je dat kan regelen.. Geen idee.. Doe je best zou ik zeggen xD)
10. Typex troep. Want witte papiertjes over fouten heenplakken is ook niet de ideale oplossing.
Later toegevoegd:
OH OH OH! Ik was ijskoffie vergeten op het lijstje te zetten. Ik vind de cappucino versie heel lekker :F
Maar goed. We hadden uit enthousiasme al lang van te voren lootjes getrokken, en ik had Djoke. En dat vond ik helemaal niet erg. Omdat ik alles altijd uitstel moest ik zaterdag nog beginnen met mijn surprise. Ik had de cadeautjes wel gekocht. En na wat geruzie met het fotolijstje was ik klaar met het cadeautje en toen had ik ook nog mijn surprise met wat hulp van mijn moeder in elkaar geprutst. Een prachtig fototoestel. -Kuch.-
Zondagochtend kwam Djoke als eerste. -Wanneer niet..- Maar dat was wel gezellig x3 En toen kwamen ook Amarens en Merlyn al heel snel. En wat ga je dan doen? Natuurlijk. Over Anime praten. Veel anime x3 Uiteindelijk kwamen ook Melissa en Elise en moesten we nog wachten op Rosa. Dus wat ga je dan doen: SINGSTAR. Dat was hartstikke leuk. En toen kwam Rosa ook. En begonnen we maar gelijk met de cadeautjes. Dat deden we doormiddel van Kingsgame. Hoewel dat niet echt heel bijzonder ging. Degene die de K had mocht een surprise uitzoeken. De eerste surprise die tevoorschijn kwam was het grote meesterwerk van de dag. Melissa had het gemaakt en het was voor Amarens. Het was een megamooi podium waar de leden van All Time Low opstonden. Het was echt ontzettend mooi! Maar goed. Er waren nog veel meer hele mooie surprises x3 En dat was echt heel leuk. Samen zijn we echt heel erg creatief. Ook kun je van bepaalde surprises een heel ander voorwerp maken. Bijvoorbeeld van een pepernoot een mand voor de hele lieve schattige katjes Diesel en Pip -Hè Melis?- Ik kreeg zoals ik zo graag wilde een mega ijskoffie. En niet een normale: EEN STARBUCKS. Hij was echt heel mooi. En daarin zat een bloem voor in mijn haar zodat mijn kerstgala outfit helemaal af is! Dankje Amarens!
Toen we klaar waren met de surprises gingen we nog singstar doen. En dat was leuk. En uiteindelijk moest iedereen weg. En dat was minder leuk. Maar, het was wel echt heel erg gezellig en we moeten dit volgend jaar zeker nog een keer doen!
Foto's:
Met de surprises =D
Uhm.. Zonder de surprises?
Ons zesjes x3
Oh God. Elise O.o
Let's plet Melissa!
donderdag 28 oktober 2010
Vergeten doet pijn
Dementie is een rare ziekte. Een pijnlijke ziekte. Een vreemde, pijnlijke, kapotmakende ziekte. Iets waar je niets tegen kunt doen, maar wat toch gebeurd.
Je kunt je dingen niet herinneren. Kunt je mensen niet meer herinneren. Je vergeet je geliefden. Maar zij vergeten jou niet. En dat is nou juist het probleem. Je hebt zelf niets door, je weet eigenlijk niet dat er écht iets mis is, alleen snap je sommige dingen niet meer helemaal. Maar de mensen om je heen, zij weten het allemaal nog wel. Ze weten alles nog van je, ze weten wat voor band ze met je hadden. Wat jullie hebben beleefd. Wat jullie samen hebben gedaan. Voor die mensen is het het allerergste.
Het is verschrikkelijk om te zien hoe iemand waarvan je ontzettend veel houdt, zo aftakeld. Om te zien dat hij zijn eigen vrouw niet meer herkent en aanneemt dat ze is weggelopen omdat ze genoeg van je had, maar dat vind je niet erg want je had er zelf ookal genoeg van. En dan heb je een nieuwe vriendin. Maar wat de mensen eromheen zien, is dat die nieuwe vriendin nog gewoon dezelfde moeder, schoonmoeder en oma is als dat ze altijd al is geweest. Ze is nooit weggelopen. Nooit. Ze zat er nog de hele tijd. Maar door de ogen van de oude man, is dat niet het geval. Ze is een ander persoon. Hoe ziek ben je, als je je eigen vrouw niet herkent? Niet ziet dat het dezelfde is als vroeger? En mensen niet geloofd als ze zeggen dat ze toch écht hun moeder, schoonmoeder en oma is? Als je vrienden van haar wegstuurd, met de zin: Ja, ze is twee weken geleden weggelopen, en niet teruggekomen. Dat is toch in en in triest?
Maar nee. Voor mijn opa niet. Hij heeft niets door. Maar voor de mensen om hem heen des te meer. Ze zien hem veranderen. Een ander karakter krijgen. Hij herhaalt dingen die hij een kwartier geleden al heeft verteld. En je luisterd. Je praat mee. Want je weet dat hij je niet geloofd als je hem tegenspreekt. Dementie is een ziekte die voor de mensen eromheen erger is dan voor degene die het heeft. Zoiemand die zich alles nog wél kan herinneren en wél weet wat er allemaal aan de hand is.
Zoiemand ben ik.
Je kunt je dingen niet herinneren. Kunt je mensen niet meer herinneren. Je vergeet je geliefden. Maar zij vergeten jou niet. En dat is nou juist het probleem. Je hebt zelf niets door, je weet eigenlijk niet dat er écht iets mis is, alleen snap je sommige dingen niet meer helemaal. Maar de mensen om je heen, zij weten het allemaal nog wel. Ze weten alles nog van je, ze weten wat voor band ze met je hadden. Wat jullie hebben beleefd. Wat jullie samen hebben gedaan. Voor die mensen is het het allerergste.
Het is verschrikkelijk om te zien hoe iemand waarvan je ontzettend veel houdt, zo aftakeld. Om te zien dat hij zijn eigen vrouw niet meer herkent en aanneemt dat ze is weggelopen omdat ze genoeg van je had, maar dat vind je niet erg want je had er zelf ookal genoeg van. En dan heb je een nieuwe vriendin. Maar wat de mensen eromheen zien, is dat die nieuwe vriendin nog gewoon dezelfde moeder, schoonmoeder en oma is als dat ze altijd al is geweest. Ze is nooit weggelopen. Nooit. Ze zat er nog de hele tijd. Maar door de ogen van de oude man, is dat niet het geval. Ze is een ander persoon. Hoe ziek ben je, als je je eigen vrouw niet herkent? Niet ziet dat het dezelfde is als vroeger? En mensen niet geloofd als ze zeggen dat ze toch écht hun moeder, schoonmoeder en oma is? Als je vrienden van haar wegstuurd, met de zin: Ja, ze is twee weken geleden weggelopen, en niet teruggekomen. Dat is toch in en in triest?
Maar nee. Voor mijn opa niet. Hij heeft niets door. Maar voor de mensen om hem heen des te meer. Ze zien hem veranderen. Een ander karakter krijgen. Hij herhaalt dingen die hij een kwartier geleden al heeft verteld. En je luisterd. Je praat mee. Want je weet dat hij je niet geloofd als je hem tegenspreekt. Dementie is een ziekte die voor de mensen eromheen erger is dan voor degene die het heeft. Zoiemand die zich alles nog wél kan herinneren en wél weet wat er allemaal aan de hand is.
Zoiemand ben ik.
vrijdag 22 oktober 2010
FRANK & SIMONE
TER ERE VAN INTERNATIONALE CAPSLOCK DAY, TOONDEN YAMI EN IK ONZE AFKEER TEGEN HIATUS OP EEN SPECIALE MANIER.
Nynke: 'SIMONE, IK MOET JE WAT VERTELLEN.' 'OH WAT DAN FRANK?' 'IK HEB HIATUS.'
Johanna: "OH NEEE! FRANK!"
Johanna: "WAT ZEI DE DOKTER?"
Johanna: "KUNNEN ZE HET OPEREREN?"
Nynke: 'EN HET IS EEN GESLACHTSZIEKTE. HET SPIJT ME.'
Nynke: 'IK HEB NOG ZO'N DRIE DAGEN TE GAAN.'
Johanna: "MOET IK ME NU OOK LATEN TESTEN, FRANK?"
Nynke: 'HET IS WEL VERSTANDIG, SIMONE.'
Johanna: "NEE FRAAAAANK~ TTATT"
Johanna: "IK WIL NIET DAT JE DOODGAAT FRANK."
Nynke: 'HET SPIJT ME SIMONE, ER IS NIETS AAN TE DOEN.'
Nynke: 'DE DOKTER KAN ME MEDICIJNEN GEVEN, MAAR DAN GAAN MIJN OOGBALLEN EEN VOOR EEN LOSLATEN.'
Johanna: "MAAR DAT IS BETER DAN DOODGAAN FRANK!"
Johanna: "DENK AAN JE KINDEREN FRANK!"
Nynke: 'MAAR SIMONE, DAN KAN IK JE LIEVE EN MOOIE HOOFD NIET MEER ZIEN!'
Nynke: 'EN IK KAN DE KINDEREN NIET MEE RAAK SLAAN!'
Johanna: "DAT GEEFT NIET FRANK, DAT DOE IK DAN WEL VOOR JE!"
Nynke: 'OH DANKJE SIMONE. DAT IS EEN HELE OPLUCHTING.'
Johanna: "EN OVER EEN PAAR JAAR IS MIJN HOOFD TOCH NIET MEER ZO LIEF EN MOOI."
Nynke: 'JE BENT OOK AL 92.'
Johanna: "DAN HOEF IK TEN MINSTE GEEN DUIZENDEN EURO'S UIT TE GEVEN AAN BOTOX"
Johanna: "WANT DAN ZIE JE HET RESULTAAT TOCH NIET."
Nynke: 'DAT KLOPT. MAAR ALS JONGETJE VAN ELF MOET JE WETEN DAT IK ME TOCH NOG ERG TOT JE AANGETROKKEN VOEL.'
Johanna: "DANKJE FRANK. DAT WAARDEER IK. IK ZAL JE OOK ZONDER JE OOGBALLEN NOG EVEN AANTREKKELIJK VINDEN."
Johanna: "IK HOU TOCH MEER VAN BRUINE OGEN."
Nynke: 'DAN MOET IK MAAR EEN AFSPRAAK GAAN MAKEN. DENK JE DAT DE CAVIA MEE MAG?'
Johanna: (Iehl, een jongetje van 11 die een vrouw van 92 mogelijk besmet heeft met een geslachtsziekte? xD)
Johanna: "WAAROM MOET DIE MEE FRANK?"
Nynke: 'IK KAN NIET ZONDER MOENIEPOENIE.'
Johanna: "NOU DAN NEEM JE HEM TOCH MEE FRANK."
Nynke: 'JA. DAT IS DAN WEL VERSTANDIG.'
Johanna: "MAAR FRANK, ZOU ER NIET ZOIETS ZIJN ALS OOGBALINPLANTATEN?"
Nynke: 'JAWEL, MAAR HET PUNT IS DAT UIT DE OOGHOLTES EEN SOORT VAN ZWART SPUL BLIJFT STROMEN ZODAT INPLANTATEN NIET BRUIKBAAR ZIJN.'
Johanna: "MAAR DAT VANGEN WE WEL OP FRANK."
Nynke: 'SIMONE, IK MOET JE WAT VERTELLEN.' 'OH WAT DAN FRANK?' 'IK HEB HIATUS.'
Johanna: "OH NEEE! FRANK!"
Johanna: "WAT ZEI DE DOKTER?"
Johanna: "KUNNEN ZE HET OPEREREN?"
Nynke: 'EN HET IS EEN GESLACHTSZIEKTE. HET SPIJT ME.'
Nynke: 'IK HEB NOG ZO'N DRIE DAGEN TE GAAN.'
Johanna: "MOET IK ME NU OOK LATEN TESTEN, FRANK?"
Nynke: 'HET IS WEL VERSTANDIG, SIMONE.'
Johanna: "NEE FRAAAAANK~ TTATT"
Johanna: "IK WIL NIET DAT JE DOODGAAT FRANK."
Nynke: 'HET SPIJT ME SIMONE, ER IS NIETS AAN TE DOEN.'
Nynke: 'DE DOKTER KAN ME MEDICIJNEN GEVEN, MAAR DAN GAAN MIJN OOGBALLEN EEN VOOR EEN LOSLATEN.'
Johanna: "MAAR DAT IS BETER DAN DOODGAAN FRANK!"
Johanna: "DENK AAN JE KINDEREN FRANK!"
Nynke: 'MAAR SIMONE, DAN KAN IK JE LIEVE EN MOOIE HOOFD NIET MEER ZIEN!'
Nynke: 'EN IK KAN DE KINDEREN NIET MEE RAAK SLAAN!'
Johanna: "DAT GEEFT NIET FRANK, DAT DOE IK DAN WEL VOOR JE!"
Nynke: 'OH DANKJE SIMONE. DAT IS EEN HELE OPLUCHTING.'
Johanna: "EN OVER EEN PAAR JAAR IS MIJN HOOFD TOCH NIET MEER ZO LIEF EN MOOI."
Nynke: 'JE BENT OOK AL 92.'
Johanna: "DAN HOEF IK TEN MINSTE GEEN DUIZENDEN EURO'S UIT TE GEVEN AAN BOTOX"
Johanna: "WANT DAN ZIE JE HET RESULTAAT TOCH NIET."
Nynke: 'DAT KLOPT. MAAR ALS JONGETJE VAN ELF MOET JE WETEN DAT IK ME TOCH NOG ERG TOT JE AANGETROKKEN VOEL.'
Johanna: "DANKJE FRANK. DAT WAARDEER IK. IK ZAL JE OOK ZONDER JE OOGBALLEN NOG EVEN AANTREKKELIJK VINDEN."
Johanna: "IK HOU TOCH MEER VAN BRUINE OGEN."
Nynke: 'DAN MOET IK MAAR EEN AFSPRAAK GAAN MAKEN. DENK JE DAT DE CAVIA MEE MAG?'
Johanna: (Iehl, een jongetje van 11 die een vrouw van 92 mogelijk besmet heeft met een geslachtsziekte? xD)
Johanna: "WAAROM MOET DIE MEE FRANK?"
Nynke: 'IK KAN NIET ZONDER MOENIEPOENIE.'
Johanna: "NOU DAN NEEM JE HEM TOCH MEE FRANK."
Nynke: 'JA. DAT IS DAN WEL VERSTANDIG.'
Johanna: "MAAR FRANK, ZOU ER NIET ZOIETS ZIJN ALS OOGBALINPLANTATEN?"
Nynke: 'JAWEL, MAAR HET PUNT IS DAT UIT DE OOGHOLTES EEN SOORT VAN ZWART SPUL BLIJFT STROMEN ZODAT INPLANTATEN NIET BRUIKBAAR ZIJN.'
Johanna: "MAAR DAT VANGEN WE WEL OP FRANK."
donderdag 14 oktober 2010
ONZE EERSTE OVERWINNING
JA!
Het was zo ver!
Het was weer vrijdag. (8 oktober om precies te zijn) Vrijdag is volleybalavond. Dus was het volleybaltijd. We moesten volleyballen tegen Wiskey. In Woudsend. En daar gingen we dan dus ook naartoe. We hadden zoals gewoonlijk geen coach, maar ik was aangesteld als 'coach'. De middag van te voren hadden we nog een heel gedoe gehad. Ze zeiden dat Hielke naar een feestje ging terwijl Wian haar vingers had gekneusd. Ik als aanvoerder moest verantwoording vragen aan onze lange man die ieder meisje aan de andere kant van het net doodsbang maakt door zijn blokken: Hielke. Hielke ging gelukkig pas later naar het feestje, dus viel het wel mee. Anders hadden we een boete van vijftig euro moeten dokken O.o Oké. Dat hoefde dus niet. Dus wij gingen naar Woudsend. Speelden in zoals we dat gewoonlijk deden. Ik moest kop of munt zeggen. Ik kreeg munt want het andere mens zei kop. En we hadden geen opslag. Dat was jammer. Een tijdje later begon de wedstrijd. Het begon rampzalig. Het switchen ging helemaal verkeerd en we verknalden alles. Die set hebben we dan ook met 13-25. Dat was jammer. Maar aan het einde van die set ging het al steeds beter. Dus het viel wel mee. De tweede set begon al goed. En we speelden ook goed door. Perfecte aanvallen. Zeer goede blokken. Goed drie keer gespeeld. Dat resulteerde in een uitslag van 25-14! GEWONNEN DUS! EN HOE! We waren allemaal ontzettend vrolijk. Maar we hadden nog eens set te gaan. Een set die zou bepalen of we zouden winnen of niet. -Verliezen klinkt zo depressed..- We waren nog steeds vrolijk en ik kreeg dan ook opslag. (Wat is dat nou weer voor oorzaak-gevolg relatie O.o) We waren nogal druk. En toen het erop leek dat we de laatste set dus ook zouden winnen ging het helemaal mis. Ik stond opeens twee keer achter spelverdeelster te zijn. En dat klopte natuurlijk niet met het switchen. Dat ging dus fout. Maar uiteindelijk haalde we toch nog het laatste punt binnen met een uitslag van 25-18. Onze eerste overwinning van dit seizoen. In de tweede wedstrijd. Wat zou de volgende ons brengen?
De volgende wedstrijd vind plaats op vrijdag 15 november. In Woudsend alweer. We spelen tegen Staveren. Interesse? Come and watch! EN MOEDIG ONS AAN =D
Het was zo ver!
Het was weer vrijdag. (8 oktober om precies te zijn) Vrijdag is volleybalavond. Dus was het volleybaltijd. We moesten volleyballen tegen Wiskey. In Woudsend. En daar gingen we dan dus ook naartoe. We hadden zoals gewoonlijk geen coach, maar ik was aangesteld als 'coach'. De middag van te voren hadden we nog een heel gedoe gehad. Ze zeiden dat Hielke naar een feestje ging terwijl Wian haar vingers had gekneusd. Ik als aanvoerder moest verantwoording vragen aan onze lange man die ieder meisje aan de andere kant van het net doodsbang maakt door zijn blokken: Hielke. Hielke ging gelukkig pas later naar het feestje, dus viel het wel mee. Anders hadden we een boete van vijftig euro moeten dokken O.o Oké. Dat hoefde dus niet. Dus wij gingen naar Woudsend. Speelden in zoals we dat gewoonlijk deden. Ik moest kop of munt zeggen. Ik kreeg munt want het andere mens zei kop. En we hadden geen opslag. Dat was jammer. Een tijdje later begon de wedstrijd. Het begon rampzalig. Het switchen ging helemaal verkeerd en we verknalden alles. Die set hebben we dan ook met 13-25. Dat was jammer. Maar aan het einde van die set ging het al steeds beter. Dus het viel wel mee. De tweede set begon al goed. En we speelden ook goed door. Perfecte aanvallen. Zeer goede blokken. Goed drie keer gespeeld. Dat resulteerde in een uitslag van 25-14! GEWONNEN DUS! EN HOE! We waren allemaal ontzettend vrolijk. Maar we hadden nog eens set te gaan. Een set die zou bepalen of we zouden winnen of niet. -Verliezen klinkt zo depressed..- We waren nog steeds vrolijk en ik kreeg dan ook opslag. (Wat is dat nou weer voor oorzaak-gevolg relatie O.o) We waren nogal druk. En toen het erop leek dat we de laatste set dus ook zouden winnen ging het helemaal mis. Ik stond opeens twee keer achter spelverdeelster te zijn. En dat klopte natuurlijk niet met het switchen. Dat ging dus fout. Maar uiteindelijk haalde we toch nog het laatste punt binnen met een uitslag van 25-18. Onze eerste overwinning van dit seizoen. In de tweede wedstrijd. Wat zou de volgende ons brengen?
De volgende wedstrijd vind plaats op vrijdag 15 november. In Woudsend alweer. We spelen tegen Staveren. Interesse? Come and watch! EN MOEDIG ONS AAN =D
donderdag 7 oktober 2010
Zwangere Riolen
DIT STUK IS VEEL TE LAAT. MAAR IK DOE HET TOCH NOG!
Lieve dames en heren, we gaan met z'n allen een week terug in de tijd. Wilt u alstublieft uw gordels omhouden en niet gaan rondlopen in deze tijdmachine. Wij wensen u allemaal een prettige reis met Misora Timelines.
Vrijdag 1 oktober
Eindelijk. De dag waar ik al zo ontzettend lang naar had uitgekeken. MIJN VIJFTIENDE VERJAARDAG! De leeftijd waarop je eigenlijk nog niets meer mag dan veertien. Er zijn maar een paar dingen veranderd, onder andere dat je niet meer met korting de dierentuin of het museum of van die andere plaatsen in kunt. En oh ja, een loonsverhoging van misschien vijf cent. Waarom ben je er dan toch zo blij mee? Nou, omdat twee oktober een van de gezelligste dagen van de afgelopen tijd en misschien de komende tijd zou gaan worden. Namelijk: YAMI-CHII EN MIYA-TAN KWAMEEEEEEEEEEEEEN! EN OOK NOG DJOKE EN MERLYN EN ELISE =D Oké. Dat was dus mijn vooruitzicht. Maar dat was voor de twee oktober en het was nog steeds de eerste. Ik had het eerste uur vrij en zou dus rond half acht op gaan staan. Mijn lieve, goudeerlijke en schattige moeder dacht daar anders over. Ze stond om zeven uur 's ochtends met een stapel cadeautjes voor mijn slaapkamer deur. Nadat ze gezongen had en ik de cadeautjes had uitgepakt (Een knalgeel horloge, een trainingspak, een planbord en een fotocamera!) ging ik maar eens douchen en me klaar maken voor school. En de taart klaarzetten die ik mee zou nemen. Toen maakte ik mijn vader wakker en werd ik weer gefeliciteerd en daarna naar school gebracht. Met de taart. Heel belangrijk. De eerste minuten van de eerste schooldag van mijn cariëre als vijftienjarige waren rustig en alleen. Niet erg vond ik, want besprongen worden door een horde gillende meisjes die allemaal: GEFELICITEERD roepen.. Tsja.. Niet zo mijn style. -Het was wel leuk geweest. Onthou dat maar voor volgend jaar- Maar niemand wist dus dat ik jarig was. Dat kwam mede omdat Djoke nog niet op school was. Ik zat bij maatschappijleer toen ze kwam en binnen no-time wist de hele klas, en zowel niet de hele school dat ik jarig was. Dat was eigenlijk wel heel gezellig. Toen de pauze. Ik haalde de taart uit mijn kluisje die er eigenlijk helemaal niet inpaste en dus naar de zijkant was geschoven. Toen gingen we taart eten. Djoke, Amarens, Elise, Merlyn, Melissa en ik. Dat was heel gezellig =D. Daarna hadden we tussenuur, die ik met Melissa doorbracht en waarin ik Djoke liet schrikken. Heel erg. En cola automaten helpen. Nou. Laten we de rest van de saaie schooldag maar skippen. Mijn vader haalde me op en toen we thuis kwamen zaten mijn pake en beppe al te wachten. Dat was na een opmerking van mij over dat er nog geen bezoek was en dat ze dus niet van me hielden. Dat viel dus mee. Na een tijdje kwamen mijn opa en oma ook en gingen we taart eten. Oh ja. Ik had ook nog een kaart gekregen van mijn vader waarin foto's van mijn halfbroertje en halfzusje zaten. Toen ging ik nogal vroeg eten omdat ik die avond nog gewoon moest volleyballen. Daar gingen we toen maar naar toe met z'n allen in de auto en niemand (echt niemand) feliciteerde mij totdat ik dramatisch zei: Sjeetje. Ik voel me wel eenzaam nu jullie allemaal mijn verjaardag zijn vergeten. Nou ja, het ging niet om een feestje vieren maar om volleyballen. Dat gingen we dus ook doen. Het was onze eerste wedstrijd met switchen en de eerste wedstrijd in de B's, dus het ging dramatisch slecht. Echt dramatisch. Maar we deden ons best en we hebben dik verloren. Maar het was wel leuk en zo slecht speelden we eigenlijk ook weer niet. Zij waren gewoon beter. Daarna gingen we weer terug naar huis en ging ik nog even The Voice of Holland kijken -Hou ik van. Hou ik van. Hou ik van.- Ik besloot toen maar lekker vroeg -elf uur- naar bed te gaan zodat ik de volgende dag mooi fit zou zijn. En dat deed ik dus ook.
Lieve dames en heren, we gaan met z'n allen een week terug in de tijd. Wilt u alstublieft uw gordels omhouden en niet gaan rondlopen in deze tijdmachine. Wij wensen u allemaal een prettige reis met Misora Timelines.
Vrijdag 1 oktober
Eindelijk. De dag waar ik al zo ontzettend lang naar had uitgekeken. MIJN VIJFTIENDE VERJAARDAG! De leeftijd waarop je eigenlijk nog niets meer mag dan veertien. Er zijn maar een paar dingen veranderd, onder andere dat je niet meer met korting de dierentuin of het museum of van die andere plaatsen in kunt. En oh ja, een loonsverhoging van misschien vijf cent. Waarom ben je er dan toch zo blij mee? Nou, omdat twee oktober een van de gezelligste dagen van de afgelopen tijd en misschien de komende tijd zou gaan worden. Namelijk: YAMI-CHII EN MIYA-TAN KWAMEEEEEEEEEEEEEN! EN OOK NOG DJOKE EN MERLYN EN ELISE =D Oké. Dat was dus mijn vooruitzicht. Maar dat was voor de twee oktober en het was nog steeds de eerste. Ik had het eerste uur vrij en zou dus rond half acht op gaan staan. Mijn lieve, goudeerlijke en schattige moeder dacht daar anders over. Ze stond om zeven uur 's ochtends met een stapel cadeautjes voor mijn slaapkamer deur. Nadat ze gezongen had en ik de cadeautjes had uitgepakt (Een knalgeel horloge, een trainingspak, een planbord en een fotocamera!) ging ik maar eens douchen en me klaar maken voor school. En de taart klaarzetten die ik mee zou nemen. Toen maakte ik mijn vader wakker en werd ik weer gefeliciteerd en daarna naar school gebracht. Met de taart. Heel belangrijk. De eerste minuten van de eerste schooldag van mijn cariëre als vijftienjarige waren rustig en alleen. Niet erg vond ik, want besprongen worden door een horde gillende meisjes die allemaal: GEFELICITEERD roepen.. Tsja.. Niet zo mijn style. -Het was wel leuk geweest. Onthou dat maar voor volgend jaar- Maar niemand wist dus dat ik jarig was. Dat kwam mede omdat Djoke nog niet op school was. Ik zat bij maatschappijleer toen ze kwam en binnen no-time wist de hele klas, en zowel niet de hele school dat ik jarig was. Dat was eigenlijk wel heel gezellig. Toen de pauze. Ik haalde de taart uit mijn kluisje die er eigenlijk helemaal niet inpaste en dus naar de zijkant was geschoven. Toen gingen we taart eten. Djoke, Amarens, Elise, Merlyn, Melissa en ik. Dat was heel gezellig =D. Daarna hadden we tussenuur, die ik met Melissa doorbracht en waarin ik Djoke liet schrikken. Heel erg. En cola automaten helpen. Nou. Laten we de rest van de saaie schooldag maar skippen. Mijn vader haalde me op en toen we thuis kwamen zaten mijn pake en beppe al te wachten. Dat was na een opmerking van mij over dat er nog geen bezoek was en dat ze dus niet van me hielden. Dat viel dus mee. Na een tijdje kwamen mijn opa en oma ook en gingen we taart eten. Oh ja. Ik had ook nog een kaart gekregen van mijn vader waarin foto's van mijn halfbroertje en halfzusje zaten. Toen ging ik nogal vroeg eten omdat ik die avond nog gewoon moest volleyballen. Daar gingen we toen maar naar toe met z'n allen in de auto en niemand (echt niemand) feliciteerde mij totdat ik dramatisch zei: Sjeetje. Ik voel me wel eenzaam nu jullie allemaal mijn verjaardag zijn vergeten. Nou ja, het ging niet om een feestje vieren maar om volleyballen. Dat gingen we dus ook doen. Het was onze eerste wedstrijd met switchen en de eerste wedstrijd in de B's, dus het ging dramatisch slecht. Echt dramatisch. Maar we deden ons best en we hebben dik verloren. Maar het was wel leuk en zo slecht speelden we eigenlijk ook weer niet. Zij waren gewoon beter. Daarna gingen we weer terug naar huis en ging ik nog even The Voice of Holland kijken -Hou ik van. Hou ik van. Hou ik van.- Ik besloot toen maar lekker vroeg -elf uur- naar bed te gaan zodat ik de volgende dag mooi fit zou zijn. En dat deed ik dus ook.
Zaterdag 2 oktober
Toen ik mijn ogen open deed dacht ik: NOG EEN PAAR UURTJES! Of zoiets. Eigenlijk weet ik niet meer precies wat ik dacht.. Maar goed. Ik ging douchen. Me omkleden. De kamer poetsen. Hyperventileren. Op foto's van Yami en Miya kwijlen. Me bijna van het hotel storten omdat het nog een uur moest duren. En toen ging ik met mijn vader naar de handyman. Inkt halen. Er stond een man die echt ontzettend langzaam zijn geld ging tellen en ik begon me ondertussen steeds meer te ergeren. IK WILDE NAAR HET STATION! Uiteindelijk gingen we dat ook en moesten we even wachten. Ik, elke seconde naar de klok kijken, zag een trein aankomen waarvan ik niet geloofde dat het hem was want hij was twee minuten te vroeg. Het was hem wel. Mijn vader zag ze het eerst. YAMI-CHI EN MIYA-TAN! Het liefst was ik over de rails gesprongen en naar ze toegerend, maar dat kan nou eenmaal niet dus ik wachtte tot ze er waren. Toen gingen we naar huis en daar begonnen we al meteen aan een enthousiast potje twister. Dat houdt in: Yami en Miya deden twister, ik keek toe x3. Daarna begonnen we met Singstar. Loes dacht dat I predict a Riot betekende dat een of andere stonede gast een riool had zwanger gemaakt. Maar helaas, die leuke titel klopte niet. Toen zei mijn moeder dat we naar buiten moesten. Dat deden we niet. Want Loes en Johanna gingen mij een hele hele hele hele hele lieve DVD geven. Die ik heel lief vind. Dus. Heel lief ja. Daarna gingen we toch nog een stukje lopen en dingen afkraken die in dit stukje niet worden uitgewerkt. Toen we terug kwamen zat Djoke al op ons te wachten. We gingen wachten totdat Mer en Lies kwamen. Dat duurde even. Maar toen ze er waren en ik ervoor had gezorgd dat niemand zou sterven van de dorst gingen we weer Twister doen. Elke keer als er iemand viel kreeg ik een cadeautje. En de cadeautjes waren heel erg moooi. Ik ben echt blij met ze allemaal. Én mijn manga collectie is weer uitgebreid met twee manga =D. Oké. Maar daarna kwam er een van de toppunten van de avond. Hét ding wat echt aan te raden is op feestjes. SINGSTAR. Jahaa. We gingen Singstar doen. Gevreesd. Geliefd. Maar nooit gehaat. Want het geeft gewoon té veel lol. We deden om de beurt een liedje. Van Abba tot High School Musical. Van Zwangere Riolen (I predict a Riot in Loes versie) tot Het is een Nacht. Het was geweldig en we hebben weer heel wat zangtalent ontdekt. Maar toen was het tijd om te gaan eten. Anders was het restaurant misschien wel vol en konden we geen plekje meer bemachtigen. Want ja ja, we aten Pizza! En dat rijmt. Haha. We gingen dus pizza eten. En eigenlijk kon niemand hem op, al waren ze wel heel erg lekker! Maar na het pizza eten gingen we weer enthousiast naar huis.. Want.. Er waren natuurlijk nog veel meer liedjes die gezongen moesten worden. En dat deden we dan ook. We hebben echt ontzettend veel liedjes gezongen tot we ons bedachten dat we eigenlijk ook nog King's Game moesten spelen. Dat deden we dan ook nog maar even tussendoor, al heeft dat niet heel erg lang geduurd. Al was het best leuk. Maar ja. Het zingen was toch populairder dus gingen we daar maar mee verder. Het werd inmiddels al later en er moesten alweer bijna mensen naar huis. Dat betekende dus dat we nog veeeel meeeeer liedjes moesten zingen in een nog hoger tempo. En dat was leeeeeuk. Uiteindelijk moest D-chan als eerste weg. Dat was heel jammer natuurlijk. En we gingen daarna nog wel even door, maar Merlyn en Elise werden ook alweer opgehaald. Dus maakten Yami, Miya en ik nog de liedjes af die we nog wilden zingen en gingen toen maar eens naar boven. Om te 'slapen'. Dat deden we dus niet. We gingen nog meer liedjes zingen. Nu in de Japanse style. Daarna gingen we ons toch maar klaar maken om te slapen en een beetje manga lezen, al heeft dat niet lang geduurd. We gingen nog wat kletsen en muziek luisteren, en toen viel Loes in slaap. Johanna en ik praatten nog wat verder over Tegami Bachi en over Twilight. En over martelmethodes. Dat was heel gezellig en ik werd er doodsbang van. Toen ik de muziekinstallatie uit ging zetten -drie kleine computerboksjes, maar dat maakt niet uit- werd mijn been geclaimed door onze schattige Yami. En ik kon dus niet zo veel meer. Toen ik hem weer terug had gingen we maar een poging doen tot slapen. Uiteindelijk sliepen we dus alle drie en waren we op weg naar de volgende dag.
Zondag 3 oktober
Toen we eindelijk een keer met z'n drieën wakker waren gingen we gewoon verder kletsen. Hartstikke gezellig. Toen we op een moment naar beneden gingen kregen we een tosti die ik heel lekker vond. Ondertussen waren we al begonnen met Bakuman kijken. En daarna hebben we ook nog Higashi no Eden gezien. Toen werden we naar boven gestuurd door mijn mama. Want mijn mama wilde op de bank liggen. En wij zaten op de bank. En dat vond ze niet leuk. Dus gingen we naar boven. Toen we boven waren gingen we My Song zingen in de verdeling die Yami-chii had gemaakt en dat was leuk. We gingen ook nog andere liedjes zingen. En lekkere chocorice dingen eten waarvan de verpakking nog steeds in mijn kamer ligt. -Nee, dat heb ik niet opgeruimd. Die komt op mijn ik-vereer-Loes-en-Johanna-altaar net als de make-up remover die Loes had laten liggen. Hm. Wel jammer dat ik die bikini niet meer heb liggen..- Ook gingen we nog schrijven op ons perfecte geweldige geniale alles overtreffende RPG. Loes was aan de beurt en ze ging dan ook zeer enthousiast aan het werk. Ondertussen ging ik onder het bed liggen. En werd ik geplet door zekere mensen die op een zeker bed gingen springen zodat een zeker iemand werd geplet. Ik dus. Nu ik toch onder dat bed lag kon ik net zo goed even Megumi immiteren die ik steeds verwarde met Natsumi terwijl ik Natsumi eigenlijk cooler vind. Loes was even mijn Tohru die ik dus ging bijten. Was erg leuk. Okiagari zijn is geweldig. Toen was het mijn beurt om te schrijven. En dat was zeer bijzonder want het was het vijftigste bericht. En wat is er dan leuker om een voedselgevecht te beschrijven? Nou? Suggesties? Mooi, dacht ik al. Dat was dus een leuk vijftigste bericht. Ondertussen keek ik steeds naar de wekker die onverbiddelijk doortikte en ik werd steeds depressiever omdat ik wist dat ik straks de mensen die mij graag op wilden eten moest verlaten. Eigenlijk verlieten ze mij. Ik ging nergens heen. Maar goed. Toen gingen we maar onze tanden poetsen en ons klaar maken. En we moesten ons haasten naar de auto want we waren nogal laat. Dat deden we dan ook. We haastten ons naar de auto en mijn vader haastte zich als een volleerd formule 1 coureur naar het station in Sneek. Er waren twee zekere magen van twee zekere mensen die op een zekere achterbank zaten die dat niet zo konden waarderen en nogal groen uit de auto kwamen, maar we waren optijd. De trein was er nog niet. Wat groepsknuffels en wat sentimentele gesprekken later kwam het rode enge gevaarte aanrijden en werd ik nog depressiever. Mijn grote liefdes stapten in en ik keek met weemoed -schrijf je dat zo..- toe hoe ze steeds op het knopje bleven drukken om mijn nederige gezicht te kunnen blijven zien. Als soup ben je natuurlijk altijd nederig tegen de mensen die je op willen eten. Toen deed de trein gemeen en ging de deur niet meer open. En het allerergste wat mogelijk was gebeurde. HET GING RIJDEN. Dus ik rende erachteraan, zwaaide, wreef de tranen uit mijn ogen, struikelde bijna, zwaaide met een zakdoekje die ik niet had en barste in snikken uit toen hij niet meer in zicht was. -Dramatische versie.. Zo ging het niet helemaal- Toen ging ik in mijn eentje voor het station staan wachten tot mijn vader me op zou halen. Met chinees. Goed. Dat terzijde. Ik kon terugdenken aan het fantastische weekend dat we hadden gehad.
Hét weekend.
Óns weekend.
Een, twee en drie oktober 2010.
Ik zal ze nooit vergeten.
IK HOU VAN JULLLIEEEEEEEE!
Abonneren op:
Posts (Atom)